stelaris

Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΔΕΝ) ΘΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ Από τους επάνω ορόφους της οικοδομής ακουγόταν αχνά ο ήχος των τρίγωνων . Παιδικές φωνές , μάλλον όχι και τόσο παιδικές, οι νότες δεν ανέβαιναν τόσο ψηλά, βιαστικές συλλαβές : Αρχιμηνιά , αρχιχρονιά και βιαστικά βήματα στις σκάλες. Αυτή, στέκονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας με την πόρτα ανοιχτή , κάπως αμήχανη. Στα χέρια της κρατούσε μερικές σακούλες από το φούρνο κοίταξε ψηλά προς τα σκαλιά και μετά έκλεισε πάλι αθόρυβα την πόρτα ψάχνοντας κάπου να καθίσει… -Περιμένετε τα παιδιά ; ρώτησα χαμογελαστά , το άγχος έχει πια φύγει με το χρόνο –ποιον χρόνο ; θα γράψω σε λίγο γι αυτόν- μένει μόνο μια σκιά απ όσα πέρασαν, μια ανάμνηση που ζυγίζει κάθε φορά , ανάλογα με τη διάθεση πόσο δυσάρεστη ή ευχάριστη θα είναι… -Δύσκολοι καιροί…Τους περιμένω κάτω από την οικοδομή να μη συμβεί τίποτε… -Κι εγώ το ίδιο έκανα κάποτε…συμπλήρωσα με ένα «καλή χρονιά» κι ο χρόνος (πάλι αυτός), γύρισε πίσω στα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιά