ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ…NOVARTIS
Οι «παρενέργειες» του 2019 (https://www.pigi.gr/?product=parenergeies),
και το «Σε δίνω στεγνά» του 2011 (https://iwrite.gr/bookstore/%CF%83%CE%B5-%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%BD%CE%AC/),
δείχνουν πως η υπόθεση της Novartis είναι ίσως η
κορυφή….
……………………………………
ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
«Οι γιατροί εδώ μου
λένε πως πήγαν όλα καλά κι ας έχω απίστευτη καταρροή. Με είχαν προειδοποιήσει
από την αρχή πως θα υπάρξουν κάποια συμπτώματα γρίπης, ως αναμενόμενες
αντιδράσεις του οργανισμού στο φάρμακο, αλλά θα εξαλειφθούν σταδιακά και μετά
θα είμαι καλύτερα από ποτέ! Εσένα είναι η πρώτη σου συνεδρία εδώ;» τη
ρωτησε, αφού έβγαλε ακόμη ένα χαρτομάντιλο από την τσάντα της.
«Ναι η πρώτη. Ακόμη
όμως , δεν ξέρω τι θα κάνω»
«Τι εννοείς , τι θα
κάνεις;»
«Αν όντως, θα πάρω
μέρος στις δοκιμές», απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους της.
«Φαντάζομαι κι εσύ θα
έχεις οικονομικές δυσκολίες», είπε η Κέιτ γελώντας ελαφρά.
«Ναι , κάπως έτσι», της
απάντησε συγκαταβατικά η Άλις.
«Πίστεψε με,
καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εγώ είχα πολλές αμφιβολίες στην αρχή, αλλά δυστυχώς η
οικονομική μου κατάσταση δεν μου άφησε άλλη επιλογή. Για ποιον λόγο εξάλλου
κάποιος θα δεχόταν να γίνει πειραματόζωο;» είπε σαρκαστικά η Κέιτ.
«Αυτό είμαστε δηλαδή;
Κέιτ; Πειραματόζωα;»
«Παρενέργειες»
Εκδόσεις Πηγή Αλίκη Αλβανού , Μαίρη Παπαγεωργίου
ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ
“Γιατί άραγε η Ελλάδα με κάτι λιγότερο από 11 εκατομμύρια
κατοίκους διαθέτει πάνω από 150 φαρμακαποθήκες και συνεταιρισμούς φαρμακοποιών,
όταν η Γαλλία των 63.7 εκατομμυρίων κατοίκων διαθέτει μόλις 9 και η Γερμανία
των 82.5 εκατομμυρίων μόνο 16;” Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (σελ. 143)
(https://www.pigi.gr/?product=parenergeies)
Όλα τα γεγονότα που περιγράφονται
είναι εντελώς φανταστικά.
Kάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα
είναι εντελώς συμπτωματική. T
α στοιχεία που περιλαμβάνονται
αποτελούν μέρος μιας μυθοπλασίας.
Όπως και η ίδια η ζωή άλλωστε…
απόσπασμα του βιβλίου Ακολουθεί απόσπασμα του μυθιστορήματος “Σε Δίνω Στεγνά” της συγγραφέα-δημοσιογράφου Στελίνας Μαργαριτίδου (από το κεφάλαιο 10):
Στις Η.Π.Α. η βασική διάκριση των φαρμάκων είναι αυτά που χορηγούνται με ιατρική συνταγή και αυτά που χορηγούνται χωρίς την απαραίτητη συνταγή του γιατρού. Τα πρώτα έχουν μερίδιο αγοράς που ξεπερνά το 80% και τα δεύτερα στριμώχνονται σε ένα 20%. Στόχος των φαρμακοβιομηχανιών είναι να αντιστρέψουν τις κατηγορίες και τα ποσοστά που τους αντιστοιχούν. Επιπλέον, να παρακάμψουν, όσο μπορούν δηλαδή, το γιατρό. Στη συνέχεια, διαπίστωσαν ότι ο γιατρός μπορούσε να αναδειχθεί σε πολύτιμο συνεργάτη τους. Οι ενημερώσεις των στελεχών της Εταιρείας του Σωτήρη Καραθανάση στους γιατρούς αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα υπόθεση και κυρίως αναμενόταν να αφήσει σημαντικότατα κέρδη στην εταιρεία. Οι διαδικασίες ενημέρωσης, που ήταν εντατικές προκειμένου να στηθεί και να λειτουργήσει άμεσα το σύστημα διανομής και διάχυσης των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, είχαν και πολλές ακόμη ευχάριστες πλευρές. Όπως για παράδειγμα τις εξόδους με τους παθολόγους, τους ψυχιάτρους και τους, ελάχιστους τότε, ψυχολόγους της Αθήνας στα μπουζούκια της εποχής. Ζαμπέτας, Χιώτης, ουίσκυ και ευκαιριακές σχέσεις με κανά δυο συμπαθητικές και φιλόδοξες ψυχιάτρους, έβγαζαν πότε πότε τον Σωτήρη από το 12ωρο πρόγραμμα εργασίας του στην εταιρεία. «Η σχέση μεταξύ του ασθενούς που παίρνει αντικαταθλιπτικά με τον γιατρό του, είναι σχέση… εθιστική. Ο ασθενής είναι απόλυτα εξαρτώμενος από εσάς και κυρίως από τη δύναμη που έχετε στα χέρια σας» έλεγε εμφατικά σηκώνοντας ψηλά το κουτί με τα αντικατθλιπτικά χάπια, ώστε να το δουν όλοι. Γνώριζε ότι περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο, περισσότερο ακόμη κι από την επιθυμία τους για όλο και περισσότερο χρήμα που μετατρεπόταν σε απληστία, αυτό που τους ικανοποιούσε, αυτό που χάϊδευε τον εγωϊσμό τους, ήταν η αίσθηση πως θα γίνονταν απόλυτα απαραίτητοι. «Οι ενήλικες που λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα, ιδιαίτερα οι ασθενείς με κατάθλιψη, πρέπει να παρακολουθούνται στενά, εδικά στην αρχική περίοδο λήψης της φαρμακευτικής αγωγής, για τυχόν επιδείνωση της κατάθλιψής τους ή για αύξηση σκέψεων ή συμπεριφοράς αυτοκτονίας (…) Τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να προκαλέσουν ορισμένα συμπτώματα που ονομάζονται συμπτώματα διακοπής. Αυτά μπορούν να εμφανιστούν αν μειωθεί η δόση, αν παραλειφθούν δόσεις ή κυρίως αν διακοπεί αυτόματα η λήψη φαρμάκου», είπε. - Σωτήρη πρέπει να μιλήσουμε!
Ο Χρήστος, το δεξί πλέον χέρι του Καραθανάση, μπήκε βιαστικά στο γραφείο του χωρίς να χτυπήσει. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος για τον οποίο δεν ίσχυαν ούτε οι κανονισμοί, ούτε το τυπικό της εταιρείας. Το γεγονός ότι έρχονταν και έφευγαν μαζί με το αυτοκίνητο του Σωτήρη είχε σχολιαστεί από ορισμένους. - Η παρτίδα της pfifer φτάνει σε δύο ώρες. Εγώ δεν προλαβαίνω να πάω, έχουμε το γεύμα στην Πρεσβεία και το ραντεβού με το Γραμματέα του Υπουργού. Μπορείς να πας μόνος σου;
– Όχι, πες στο Γιώργο να πάει στο τελωνείο. Σε θέλω μαζί μου. Πρέπει να μπουν τα αντικαταθλιπτικά στη λίστα του Υπουργείου.
Υπήρχε μια ένταση στην ατμόσφαιρα, αιωρούταν μαζί με τα σωματίδια της σκόνης πάνω από το γραφείο του Σωτήρη. Μπορούσε κανείς να τα δει καθώς έλαμπαν στο φως του ήλιου. Ήταν ένα κομμάτι του Σωτήρη που τον τρόμαζε. Τον καθήλωνε σχεδόν. Μπορούσε να γίνει ξαφνικά -όχι από τη μια στιγμή στην άλλη, ξαφνικά- επιθετικός, σχεδόν βίαιος. Του έκανε, επίσης, εντύπωση ότι με ένα είδος πρωτόγνωρης για εκείνον ηδονής όχι μόνο ανεχόταν αλλά επιζητούσε κάποιες στιγμές αυτή τη σκοτεινή, την απρόβλεπτη πλευρά του Σωτήρη.
Η σχέση τους είχε τα χαρακτηριστικά μιας σχέσης εξάρτησης, κι όμως, την αποκαλούσαν κι οι δύο… φιλική.
Προτού κλείσει την πόρτα του γραφείου του, ο Χρήστος φώναζε ασυνήθιστα δυνατά στο διάδρομο: «Γιώργο έλα μέσα στο γραφείο μου. Έχω μια δουλειά για εσένα». Ο Σωτήρης χαμογέλασε αμυδρά και σήκωσε το ακουστικό του προσωπικού του τηλεφώνου. Ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου αποφάσιζε για τα φάρμακα που θα καλύπτονταν από τα ασφαλιστικά ταμεία. Στην ανώτατη τιμή της αγοράς εννοείται, αφού μέσα σε αυτήν περιλαμβάνονταν οι μίζες του Υπουργείου (αναλογικά και ανάλογα με την υπογραφή έγκρισης που βάζει ο καθένας). Η πολιτική του φαρμάκου στην Ελλάδα είναι ξεκάθαρη και απλή. Εάν πλήρωνες, λάμβανες το ανάλογο με τη μίζα μερίδιο της αγοράς. Εκτός από χρήματα η εξαγορά του Γραμματέα προέβλεπε ταξίδα στο εξωτερικό, αγορά αυτοκινήτου, ίσως και κάτι περισσότερο ανάλογα με την τιμή πώλησης των φαρμάκων που θα συμφωνούσαν στο τέλος. Ο Γραμματέας του Υπουργείου είχε μια κόρη σε ηλικία γάμου. Κοιτούσε το Σωτήρη και χαμογελούσε κάνοντας υπολογισμούς. Ο Σωτήρης με τη σειρά του κοίταξε το Χρήστο. Πόσο χρονών να ήταν η κόρη του; Πόσο σταθερή ήταν η θέση του στην Κυβέρνηση; Μη δεσμευθούμε και τόσο. Γέλασαν δυνατά όλοι με κάποιο αστείο. Έτρωγαν στον 8ο όροφο του ξενοδοχείου Grande Bretagne, κοιτώντας απέναντι την Ακρόπολη λουσμένη στο ανοιξιάτικο φως.
Όλα τα γεγονότα που περιγράφονται
είναι εντελώς φανταστικά.
Kάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα
είναι εντελώς συμπτωματική. T
α στοιχεία που περιλαμβάνονται
αποτελούν μέρος μιας μυθοπλασίας.
Όπως και η ίδια η ζωή άλλωστε…
απόσπασμα του βιβλίου Ακολουθεί απόσπασμα του μυθιστορήματος “Σε Δίνω Στεγνά” της συγγραφέα-δημοσιογράφου Στελίνας Μαργαριτίδου (από το κεφάλαιο 10):
Στις Η.Π.Α. η βασική διάκριση των φαρμάκων είναι αυτά που χορηγούνται με ιατρική συνταγή και αυτά που χορηγούνται χωρίς την απαραίτητη συνταγή του γιατρού. Τα πρώτα έχουν μερίδιο αγοράς που ξεπερνά το 80% και τα δεύτερα στριμώχνονται σε ένα 20%. Στόχος των φαρμακοβιομηχανιών είναι να αντιστρέψουν τις κατηγορίες και τα ποσοστά που τους αντιστοιχούν. Επιπλέον, να παρακάμψουν, όσο μπορούν δηλαδή, το γιατρό. Στη συνέχεια, διαπίστωσαν ότι ο γιατρός μπορούσε να αναδειχθεί σε πολύτιμο συνεργάτη τους. Οι ενημερώσεις των στελεχών της Εταιρείας του Σωτήρη Καραθανάση στους γιατρούς αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα υπόθεση και κυρίως αναμενόταν να αφήσει σημαντικότατα κέρδη στην εταιρεία. Οι διαδικασίες ενημέρωσης, που ήταν εντατικές προκειμένου να στηθεί και να λειτουργήσει άμεσα το σύστημα διανομής και διάχυσης των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, είχαν και πολλές ακόμη ευχάριστες πλευρές. Όπως για παράδειγμα τις εξόδους με τους παθολόγους, τους ψυχιάτρους και τους, ελάχιστους τότε, ψυχολόγους της Αθήνας στα μπουζούκια της εποχής. Ζαμπέτας, Χιώτης, ουίσκυ και ευκαιριακές σχέσεις με κανά δυο συμπαθητικές και φιλόδοξες ψυχιάτρους, έβγαζαν πότε πότε τον Σωτήρη από το 12ωρο πρόγραμμα εργασίας του στην εταιρεία. «Η σχέση μεταξύ του ασθενούς που παίρνει αντικαταθλιπτικά με τον γιατρό του, είναι σχέση… εθιστική. Ο ασθενής είναι απόλυτα εξαρτώμενος από εσάς και κυρίως από τη δύναμη που έχετε στα χέρια σας» έλεγε εμφατικά σηκώνοντας ψηλά το κουτί με τα αντικατθλιπτικά χάπια, ώστε να το δουν όλοι. Γνώριζε ότι περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο, περισσότερο ακόμη κι από την επιθυμία τους για όλο και περισσότερο χρήμα που μετατρεπόταν σε απληστία, αυτό που τους ικανοποιούσε, αυτό που χάϊδευε τον εγωϊσμό τους, ήταν η αίσθηση πως θα γίνονταν απόλυτα απαραίτητοι. «Οι ενήλικες που λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα, ιδιαίτερα οι ασθενείς με κατάθλιψη, πρέπει να παρακολουθούνται στενά, εδικά στην αρχική περίοδο λήψης της φαρμακευτικής αγωγής, για τυχόν επιδείνωση της κατάθλιψής τους ή για αύξηση σκέψεων ή συμπεριφοράς αυτοκτονίας (…) Τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να προκαλέσουν ορισμένα συμπτώματα που ονομάζονται συμπτώματα διακοπής. Αυτά μπορούν να εμφανιστούν αν μειωθεί η δόση, αν παραλειφθούν δόσεις ή κυρίως αν διακοπεί αυτόματα η λήψη φαρμάκου», είπε. - Σωτήρη πρέπει να μιλήσουμε!
Ο Χρήστος, το δεξί πλέον χέρι του Καραθανάση, μπήκε βιαστικά στο γραφείο του χωρίς να χτυπήσει. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος για τον οποίο δεν ίσχυαν ούτε οι κανονισμοί, ούτε το τυπικό της εταιρείας. Το γεγονός ότι έρχονταν και έφευγαν μαζί με το αυτοκίνητο του Σωτήρη είχε σχολιαστεί από ορισμένους. - Η παρτίδα της pfifer φτάνει σε δύο ώρες. Εγώ δεν προλαβαίνω να πάω, έχουμε το γεύμα στην Πρεσβεία και το ραντεβού με το Γραμματέα του Υπουργού. Μπορείς να πας μόνος σου;
– Όχι, πες στο Γιώργο να πάει στο τελωνείο. Σε θέλω μαζί μου. Πρέπει να μπουν τα αντικαταθλιπτικά στη λίστα του Υπουργείου.
Υπήρχε μια ένταση στην ατμόσφαιρα, αιωρούταν μαζί με τα σωματίδια της σκόνης πάνω από το γραφείο του Σωτήρη. Μπορούσε κανείς να τα δει καθώς έλαμπαν στο φως του ήλιου. Ήταν ένα κομμάτι του Σωτήρη που τον τρόμαζε. Τον καθήλωνε σχεδόν. Μπορούσε να γίνει ξαφνικά -όχι από τη μια στιγμή στην άλλη, ξαφνικά- επιθετικός, σχεδόν βίαιος. Του έκανε, επίσης, εντύπωση ότι με ένα είδος πρωτόγνωρης για εκείνον ηδονής όχι μόνο ανεχόταν αλλά επιζητούσε κάποιες στιγμές αυτή τη σκοτεινή, την απρόβλεπτη πλευρά του Σωτήρη.
Η σχέση τους είχε τα χαρακτηριστικά μιας σχέσης εξάρτησης, κι όμως, την αποκαλούσαν κι οι δύο… φιλική.
Προτού κλείσει την πόρτα του γραφείου του, ο Χρήστος φώναζε ασυνήθιστα δυνατά στο διάδρομο: «Γιώργο έλα μέσα στο γραφείο μου. Έχω μια δουλειά για εσένα». Ο Σωτήρης χαμογέλασε αμυδρά και σήκωσε το ακουστικό του προσωπικού του τηλεφώνου. Ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου αποφάσιζε για τα φάρμακα που θα καλύπτονταν από τα ασφαλιστικά ταμεία. Στην ανώτατη τιμή της αγοράς εννοείται, αφού μέσα σε αυτήν περιλαμβάνονταν οι μίζες του Υπουργείου (αναλογικά και ανάλογα με την υπογραφή έγκρισης που βάζει ο καθένας). Η πολιτική του φαρμάκου στην Ελλάδα είναι ξεκάθαρη και απλή. Εάν πλήρωνες, λάμβανες το ανάλογο με τη μίζα μερίδιο της αγοράς. Εκτός από χρήματα η εξαγορά του Γραμματέα προέβλεπε ταξίδα στο εξωτερικό, αγορά αυτοκινήτου, ίσως και κάτι περισσότερο ανάλογα με την τιμή πώλησης των φαρμάκων που θα συμφωνούσαν στο τέλος. Ο Γραμματέας του Υπουργείου είχε μια κόρη σε ηλικία γάμου. Κοιτούσε το Σωτήρη και χαμογελούσε κάνοντας υπολογισμούς. Ο Σωτήρης με τη σειρά του κοίταξε το Χρήστο. Πόσο χρονών να ήταν η κόρη του; Πόσο σταθερή ήταν η θέση του στην Κυβέρνηση; Μη δεσμευθούμε και τόσο. Γέλασαν δυνατά όλοι με κάποιο αστείο. Έτρωγαν στον 8ο όροφο του ξενοδοχείου Grande Bretagne, κοιτώντας απέναντι την Ακρόπολη λουσμένη στο ανοιξιάτικο φως.
ΣΕ ΔΙΝΩ ΣΤΕΓΝΑ:
Στελίνα Μαργαριτίδου Εκδόσεις I write
