"Ήθερλα απλά να δω πώς είναι να στέκεσαι στην άμο, με τις μικρές πατημασιές σου λερωμένες και το κύμα να σκάει στα πόδια σου, έναν περίεργο αέρα να παρασέρνει τα μαλλιά σου απ την αντίθετη πλευρά καθώς εγώ τα χαϊδεύω και να κοιτάμε παρέα την ατελείωτη βεντάλια με τα χρώματα που έχει στρωθεί μπροστά μας. Τότε, σιγά -στιγά τα χείλη μου ν ακουμπάνε τον λαιμό σου και να χανόμαστε μέσα στο γεμάτο μπουκάλι με αιθέριο αλκοόλ που βάζουμε ανάμεσά μας. Να γινόμαστε ένα και μέσα του να μπαίνουν οι τελευταίες αχτίδες που απόμειναν για σήμερα. Μα δε θα μας πειράζει , γιατί η επόμενη μέρα θα μας βρει να βγαίνουμε απ το άδειο μπουκάλι και πάλι μαζί, με την ανατολή".
"Θα μπορούσαν ποτέ άραγε δώδεκα ημέρες να καθορίσουν τον καιρό ενός ολόκληρου χρόνου; Κι αν ναι, παρατηρήσατε ποτέ πώς μεταβάλλεται η ψυχολογία σας μέσα σ αυτές; Ειδικά όταν οι μέρες αφορούν τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού του Αυγούστου;" αναρωτιέται ο Θεόδωρος Πολυχρόνης στην ποιητική του συλλογή "Τα ημερομήνια του Αυγούστου" που κυκλοφορούν από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
