Περι θυμάτων και κακοποίησης.
Λυγίζουν όλοι, και οι κυβερνήσεις, και τα ΜΜΕ , και ο πολιτισμός κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για γνωστούς, ευρέως αποδεκτούς και ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Αλλά η ιστορία –μη γελιόμαστε – είναι γνωστή και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της επίσης. Ο δυνατός, ο εξουσιαστής, αυτός που κατέχει την ισχύ, απαιτεί και παίρνει –με κάθε είδους βία που ασκεί έμμεσα ή άμεσα –αυτό που θέλει. Κι επειδή (άλλο ένα στερεότυπο του κολασμένου ιδιοφυούς καλλιτέχνη που πρόβαρε με επιτυχία η κοινωνία μας), αυτό που θέλει η Εξουσία του , συνήθως είναι για όλους τους λόγους του κόσμου απαγορευμένο, γίνεται ειδεχθές , αποτρόπαιο και γι αυτό με μια σύμβαση ανάμεσα στο θύτη και το θύμα, μένει κρυφό…
Κι επειδή χορτάσαμε από καταλογισμούς (εκ του ασφαλούς κι εκ των υστέρων πάντα), ας δούμε και τις ευθύνες. Όχι της Πολιτείας, ούτε της Νομοθεσίας, ούτε των Αρχών, ούτε του θύτη μόνο , αλλά τις άλλες. Αυτές που ανήκουν σε όλους μας. Σε όσους μεγαλώσαμε ή υπήρξαμε παιδιά και έφηβοι. Σ αυτούς που είπαμε ως συμβουλή «Απέφυγέ τον», αντί να πούμε «σήκω και φύγε και πήγαινε να τον καταγγείλεις». Στους άλλους που προσποιηθήκαμε ότι δεν καταλάβαμε την άσεμνη χειρονομία και το χυδαίο υπονοούμενο κι αντί να απαντήσουμε ένα ά… γα….παλιό… , χαμογελάσαμε αμήχανα σκύψαμε το κεφάλι κι αλλάξαμε θέμα. Σ αυτούς που σκεφτήκαμε «Ας το κάνω κι ό,τι γίνει. Πού ξέρεις μπορεί και να τσιμπήσει η μικρή» και στους άλλους που «τσίμπησαν» για να πάνε παρακάτω, για να προχωρήσουν, άλλωστε –κι αυτό κάποιος το συμβούλεψε αν όχι εμείς;- «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» , τι να κάνουμε , δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων…
Σίγουρα δεν ζούμε «σε κοινωνία αγγέλων». Σίγουρα κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών και κανένας δεν δικαιούται να βγάλει τον εαυτό του έξω από το γαϊτανάκι θύτη-θύματος, εξουσίας-εξουσιαζόμενου και σχέσεων τελικά που δεν βασίζονται στην ισοτιμία.
Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό, θεωρητικό, απλοϊκό ίσως και ανόητο, αλλά όταν το σύστημα αξιών σου εμφανίζει ρωγμές , τότε είναι πολύ πιθανόν κάποια στιγμή να βουλιάξεις από τα νερά που μπάζουν…
Να μεγαλώνουμε ανθρώπους που δεν δέχονται –για κανέναν λόγο- να γίνονται θύματα. Που όταν βρεθούν σ αυτή τη θέση, θυμώνουν , αντιδρούν κι εναντιώνονται γιατί επιθυμούν πάνω από όλα την ελευθερία. Κι ελεύθερος δεν είναι ποτέ ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα.
