On the bitch Ιστορίες από τις Φαβέλες της Μεσογείου

Part 1 Beach Boy Οι πατούσες του έκαιγαν πάνω στην άμμο Έπρεπε να διανύσει με το δίσκο στο χέρι μια απόσταση 500 μέτρων χωρίς να ρίξει κάτω ούτε μια σταγόνα από τους καφέδες που κρατούσε. Κι όλα αυτά χωρίς σαγιονάρες για να μην ανακόπτεται η ταχύτητα. Μπορούσε τώρα να καταλάβει τους αναστενάρηδες, μόνο που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να βρεθεί σε έκσταση παρά μόνο εάν κατέβαζε κανένα χαπάκι. «Έλα πάμε! Ο πιο γρήγορος κερδίζει τζιν τόνικ» Η τύπισσα με τα τατουάζ χτύπησε παλαμάκια . Είχε την ευθύνη των beach boys και beach girls και ήταν bitch με τα όλα της. Ε, εσύ εκεί κάτω! Delulu! «Άντε γαμήσου σκρόφα» ήθελε να της πει αλλά δεν έκανε τίποτε. «Αυτό είναι το καλύτερό σου boy»; Πάλι δεν μίλησε. Το πρωινό καψόνι μόλις είχε τελειώσει. Οι πρώτοι πελάτες είχαν αρχίσει να έρχονται. Ο ήλιος έπαιρνε κεντρική κάθετη θέση πάνω από τα κεφάλια τους, η bitch-παρκαδόρος ξαπλωστρών μοίραζε τα πόστα. Οι πιο γρήγοροι, αυτοί που συμπαθούσε πήραν τις μπροστινές ρεζερβέ που είχαν και τα καλύτερα tips. Αυτός ξέμεινε στις δεύτερες, τις ξαπλώστρες χωρίς χοντρά μαξιλάρια για τον κώλο τους . Δε βαριέσαι. Σαιζόν είναι. Θα περάσει.

Part 2 Bar Man Τους είχαν υποσχεθεί αξιοπρεπή διαμονή. Κι αυτό το είχαν συζητήσει αναλυτικά πριν αρχίσει η σαιζόν. «Θέλουμε δωμάτια καθαρά», είπαν. «Εννοείται ρε παιδιά. Μόνο που θα κοιμάστε τρεις μαζί. Δεν έχουμε χώρο» Μια χαρά λοιπόν, γιατί ο Γιάννης είχε ακούσει πολλά. Είχε ακούσει για παραπήγματα με μια σκεπή από λαμαρίνα που έκαιγε ακόμη και το βράδυ, για χωμάτινα πατώματα και κρεβάτια εκστρατείας για τουαλέτες που βρωμοκοπούσαν, για ποντίκια που έκαναν πάρτυ τα βράδια, για ληγμένα τρόφιμα και κατσαρίδες που αποτελούσε το κυρίως πιάτο τους… Μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα όλα όσα τους είχαν πει για τις ..φαβέλες των θερινών καταλυμάτων βγήκαν αληθινά. Στο «δωμάτιο» είχε τόση υγρασία ώστε μούχλιασαν τα ρούχα τους στα σακ βουαγιάζ. Και δεν ήταν μόνο υγρά και μουχλιασμένα. Οι κατσαρίδες χόρευαν στα μπατζάκια των παντελονιών τους και μέσα στα παπούτσια τους. «Εννοείται ρε σεις»

Part 3 Roommaid Η αγγελία το έγραφε καθαρά. Πενθήμερη εργασία καμαριέρας σε πολυτελές κατάλυμά. Κυλιόμενο ωράριο Μισθός 1600 . «Για ασφάλιση ρώτησες;» «Την ασφάλιση θα κοιτάξω ρε μάνα τώρα; Πρέπει να βρούμε χρήματα. Οι τράπεζες θα βγάλουν το σπίτι στο σφυρί» «Μαμάααααα» Λενάκι η μαμά θα φύγει τώρα- «Μίλησες στον λεγάμενο» «Δεν έχω να πω τίποτε σε κανέναν» Η Μαρία δεν είχε πια να πει τίποτε σε κανέναν. Ούτε στην Επιθεώρηση Εργασίας που θα έπρεπε να καταγγείλει ότι τελικά η πενθήμερη εργασία ήταν επταήμερη κι ότι το κυλιόμενο ωράριο ήταν από τις 7 το πρωί μέχρι τις 20.00 το βράδυ. Σε ποιόν να το πει, αφού όλοι ήταν ίδιοι ή και χειρότεροι. Ποιος να κάνει έλεγχο στους ανασφάλιστους εργαζόμενους της σεζόν, οι οποίοι δεν είναι ούτε εποχικοί, ούτε εργαζόμενοι εκ περιτροπής, ούτε εργαζόμενοι στον τουρισμό, ούτε καν εργαζόμενοι τελικά.

Είναι οι άνθρωποι της Μεσογειακής Φαβέλας που έγιναν αυτό που είχε προδιαγραφεί για μια μικρή όμορφη πνιγμένη στα χρέη χώρα που λούζεται στο φως και κολυμπά στα νερά του Αιγαίου, του Ιονίου και της απόλυτης αδιαφορίας. Διαβάστε: Γιατί η γενιά Z δεν πάει για δουλειά https://www.kathimerini.gr/economy/563124976/i-gen-z-den-paei-gia-doyleia/

Η Ηθική της Τεχνητής Νοημοσύνης: Μια συζήτηση για τον άνθρωπο πίσω από τους αλγόριθμους.

ΕΓΩ«Καλησπέρα Θέλω να γραψω ένα λογοτεχνικό κείμενο για μια κοπέλα που βρίσκεται στο νοσοκομείο μόνη της και αναρρώνει από εγκαύματα δευτέρου βαθμού» Chat GPT«Καλησπέρα! Φυσικά, μπορώ να σε βοηθήσω να γράψεις ένα λογοτεχνικό κείμενο για μια κοπέλα που βρίσκεται στο νοσοκομείο και αναρρώνει από εγκαύματα δευτέρου βαθμού. Ακολουθεί ένα παράδειγμα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις ως βάση:» Η μέρα κυλούσε αργά στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Η Μαρία ξάπλωνε στο λευκό κρεβάτι της, με τα εγκαύματα δευτέρου βαθμού να καλύπτουν τα χέρια και την πλάτη της. Ο ήλιος προσπαθούσε να μπει από τις γρίλιες του παραθύρου, αλλά το φως του ήταν αδύναμο και χλωμό. Οι τοίχοι ήταν ψυχροί και ασπροί, κάνοντάς την να αισθάνεται ακόμα πιο μόνη. Ήταν μόνη της. Οι μέρες που πέρασαν μετά το ατύχημα της είχαν γεμίσει με πόνο και αναμνήσεις. Η φωτιά είχε ξεσπάσει ξαφνικά στο σπίτι της και είχε καταφέρει να ξεφύγει, αλλά όχι χωρίς να υποστεί τις συνέπειες. Οι επισκέπτες ήταν σπάνιοι. Μερικοί φίλοι είχαν έρθει στην αρχή, αλλά τώρα μόνο η μητέρα της την επισκεπτόταν περιστασιακά, κουρασμένη από την ανησυχία και το άγχος. Η Μαρία έβλεπε τον χρόνο να περνά αργά, παρακολουθώντας τον ορό που στάλαζε αργά στο χέρι της. Ο πόνος ήταν συνεχής, αλλά είχε μάθει να τον αγνοεί, τουλάχιστον όσο μπορούσε. Το μεγαλύτερο βάρος ήταν η ψυχική της κατάσταση. Η μοναξιά ήταν ο πιο μεγάλος της εχθρός, κάνοντας τις ώρες να μοιάζουν με αιώνες. Τα βράδια ήταν τα χειρότερα. Όταν οι φωνές του νοσοκομείου σιγούσαν και η μόνη παρέα ήταν το μηχανικό βουητό των μηχανημάτων, η Μαρία κλείδωνε τον εαυτό της στον εσωτερικό της κόσμο, αναλογιζόμενη τη ζωή της πριν το ατύχημα. Θυμόταν τις χαρούμενες στιγμές με τους φίλους της, τα γέλια και τις εκδρομές. Όλα φάνταζαν τόσο μακρινά και απρόσιτα τώρα. Παρά τις δύσκολες στιγμές, η Μαρία προσπαθούσε να παραμείνει αισιόδοξη. Ήξερε ότι η ανάρρωση θα ήταν μακρά και δύσκολη, αλλά δεν ήθελε να εγκαταλείψει την ελπίδα. Κάθε μέρα, έθετε μικρούς στόχους: να καθίσει λίγο περισσότερο, να περπατήσει μερικά βήματα, να διαβάσει ένα βιβλίο. Κάθε μικρή νίκη την ενδυνάμωνε, δίνοντάς της τη δύναμη να συνεχίσει. Ένα πρωί, μια καινούργια νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο. Η Μαρία την κοίταξε με ενδιαφέρον. Ήταν νεαρή, με ένα ζεστό χαμόγελο και ευγενικά μάτια. «Καλημέρα, Μαρία,» είπε η νοσοκόμα. «Πώς αισθάνεσαι σήμερα;» Η Μαρία αναστέναξε και απάντησε, «Καλύτερα, νομίζω. Ευχαριστώ.» Η νοσοκόμα της έπιασε το χέρι απαλά. «Θα το περάσεις όλο αυτό. Είσαι δυνατή. Και δεν είσαι μόνη σου. Είμαι εδώ για σένα.» Τα λόγια της νοσοκόμας έφεραν δάκρυα στα μάτια της Μαρίας. Για πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες, αισθάνθηκε ότι δεν ήταν τελείως μόνη. Η ελπίδα ξαναγεννήθηκε μέσα της και χαμογέλασε, έστω και αχνά. Ήξερε ότι είχε πολύ δρόμο μπροστά της, αλλά ήταν έτοιμη να τον περπατήσει. Ελπίζω να σου αρέσει το κείμενο και να μπορέσεις να το προσαρμόσεις στις ανάγκες σου!» Η παραπάνω συζήτηση και το κείμενο που δημιούργησε η ΤΝ είναι απολύτως αληθινά και αποτελούν ίσως ένα μικρό δείγμα της συνεχόμενης προσπάθειά της για βελτίωση και αναβάθμιση των ικανοτήτων συνδυασμού και αναπαραγωγής ακόμη και όταν σ αυτήν ενσωματώνονται ανθρώπινα συναισθήματα. Ωστόσο, τα κείμενα που παρουσιάζει στην οθόνη μας το Chat GPT δεν είναι τίποτε άλλο από μια αλίευση και συρραφή ιδεών, αναφορών και λόγων των δικών μας κειμένων που «κολυμπούν» στον απέραντο ωκεανό του Διαδικτύου . Μέχρι πού λοιπόν μπορεί να φτάσει η Τεχνητή Νοημοσύνη; Τι άλλο μπορεί να προσφέρει και πόσο τελικά αυτό το προϊόν της σχετίζεται με τον Άνθρωπο τις Ιδέες και ην Ηθική του; Η συζήτηση στο πατάρι του Ιανού (14/6/2024) για το βιβλίο «Ηθική της Τεχνητής Νοημοσύνης ΑΙ» (The Oxford Handbook of Ethics of AI) με επιμέλεια των Markous Dubber, Frank Pasquale, Sunιt Das, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί κατέρριψε ορισμένους μύθους γύρω από το θέμα, δημιούργησε νέα ερωτηματικά χωρίς όμως το φόβο και τη δαιμονολογία που συχνά ακολουθεί η ανάλυση ενός τέτοιου θέματος.

Μιλώντας για θέματα ΤΝ ο Αχιλλέας Ζαπράνης καθηγητής Χρηματοοκονομικής και Νευρωνικών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πρώην Πρύτανης του ΠΑΜΑΚ, τόνισε μεταξύ άλλων ότι «όταν ζητάς από ένα σύστημα αλγορίθμων όπως η ΤΝ να σου κάνει μια διάγνωση είναι δεδομένο ότι θα κάνει και λάθη. Και αυτό επειδή αυτό το σύστημα της ΤΝ στηρίζεται στα δεδομένα με τα οποία το τροφοδοτεί ο άνθρωπος. Είναι λοιπόν δεδομένο ότι δεν μπορούμε να έχουμε 100% ακρίβεια στη διάγνωση. Η ΤΝ ωστόσο εμφανίζεται στην καθημερινότητά μας, αρχικά στα τραπεζικά συστήματα και στη συνέχεια παντού, από τη δεκαετία του 80 και του 90 άρα δεν πρόκειται για κάτι εντελώς καινούργιο. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα δεν μιλάμε για Νοημοσύνη, γιατί η Νοημοσύνη προϋποθέτει συνειδητότητα και αυτή η έννοια δεν υπάρχει στους αλγόριθμους . Ο όρος Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένα ευφυολόγημα, ένας εντυπωσιασμός που χρησιμοποιήθηκε και επικράτησε τελικά, αλλά τουλάχιστον στην παρούσα φάση δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. «Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού δείχνει ότι δεν υπάρχει ηθική. Προκύπτει όμως το ερώτημα: Είναι ηθικός ο άνθρωπος που γράφει τον κώδικα για το ΑΙ;» Μ αυτό το φιλοσοφικό περισσότερο ερώτημα ξεκίνησε την τοποθέτησή του ο επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Αθανάσιος Μποζίνης, ο οποίος έχει κάνει την επιστημονική επιμέλεια του συγκεκριμένου βιβλίου για την ελληνική έκδοση. Το γνωστικό αντικείμενο του κ Μποζίνη είναι «Παγκόσμια Πολιτική Οικονομία Νέες Τεχνολογίες-Βιοασφάλεια» και όπως ήταν φυσικό αναφέρθηκε στις δυνατότητες και προοπτικές της ΤΝ για την αντιμετώπιση υβριδικών απειλών. Φυσικά στο πλαίσιο αυτό εγείρονται και ερωτήματα όπως τι θα συμβεί εάν ο κώδικας της ΤΝ χρησιμοποιηθεί ως όπλο κατά της Ανθρωπότητας; Το ζητούμενο, όπως τέθηκε από όλους τους ομιλητές είναι η Διαχείριση αυτής της νέας κατάκτησης του ανθρώπου γιατί τελικά αυτοί οι αλγόριθμοι που φέρνουν επαναστατικές αλλαγές, δεν είναι παρά ένα ακόμη επίτευγμα του ανθρώπινου νου. Τη συζήτηση συντόνισε ο Δημοσιογράφος της ΕΡΤ3 Ανδρέας Σταματόπουλος. (φωτ. Στελίνα Μαργαριτίδου, Πάνος Νοτόπουλος, Ζωή Τσαρούχα, Ανδρέας Σταματόπουλος)

Οι υπέροχες μέρες μια αυτοκτονία και η διέξοδος

Στην τελευταία ταινία του Βίμ Βέντρες «Υπέροχες Μέρες», ο Χιραγιάμα (Κότζι Γιακούσο) ζει τις μέρες του σε μια υπέροχη χαρμολύπη. Η μοναξιά του είναι συχνά εποικοδομητική και προφυλακτική, οικοδομείται ως ένα ανάχωμα προστασίας από την αδυσώπητη, αδηφάγα κοινωνία και τα στερεότυπά της. Αυτές οι σύγχρονες δυστοπικές κοινωνίες εξοντώνουν συστηματικά ό,τι δεν μπορούν να ενσωματώσουν. Εξωθούν στο περιθώριο, στον καιάδα όσους είναι ευάλωτοι. Οικονομικά, ψυχικά, σωματικά αδύναμοι. Και σε αυτή την κατηγορία καθημερινά σε όλο τον κόσμο και ακριβώς δίπλα μας προστίθενται όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Αυτές οι μέρες δεν είναι ούτε κατά ψευδαίσθηση υπέροχες. Είναι εφιαλτικές. «Έγκλημα» στα Εξάρχεια Στις 28 Φεβρουαρίου για λίγο μόνο μια παράξενη είδηση έκανε το γύρο του ελληνικού διαδικτύου. Ζευγάρι έκοψε τις φλέβες του . Η γυναίκα πέθανε στο διαμέρισμά τους στα Εξάρχεια. Ο άνδρας πήρε τηλέφωνο την αστυνομία και είπε ότι αποφάσισαν και οι δύο να αυτοκτονήσουν. Η γυναίκα έπασχε από καρκίνο Ο ίδιος που φέρεται να είναι ο δράστης μεταφέρθηκε τραυματισμένος σε νοσοκομείο. Στο διαμέρισμά τους βρέθηκε το εξής σημείωμα: "Τα κορμιά μας δεν προσφέρουν τίποτα πια αλλά η ψυχή και η φωτιά δεν πεθαίνουν ποτέ και για αυτό διαλέξαμε την λευτεριά! Καλή αντάμωση στους αδικημένους, τους φευγάτους και στους αξιόπιστους. Τα λέμε στη φωτιά» Την υπόθεση ερευνά εισαγγελέας. Συγκατοίκηση αντίδοτο στη φτώχεια και τη μοναξιά Να γερνάς μόνος. Συχνά με προβλήματα υγείας που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις , προσπαθώντας ν ανταπεξέλθεις σε ένα κόστος ζωής που συνεχώς αυξάνεται. Η νέα πραγματικότητα γίνεται εφιάλτης για όλο και περισσότερα άτομα. «Ζω μόνη μου σε ένα σπίτι που δεν μπορώ ούτε να θερμάνω αρκετά τον χειμώνα λόγω της αύξησης του ρεύματος και της μείωσης της σύνταξής μου. Τα παιδιά μου ζουν μακριά. Σχεδόν κανείς από τους συγγενείς μου δεν έρχεται να με δει. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα» Η Ελένη Χ είναι χήρα και προσπαθεί να ζήσει με μια σύνταξη 650 ευρώ. « Ευτυχώς», λέει «έχω δικό μου σπίτι. Δυστυχώς δεν μπορώ να καλύψω τα πάγια έξοδά του». «Χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα: Στέγασης και μοναξιάς» λέει ο Σάκης Καβακόπουλος επικεφαλής της ομάδας 60+ που δημιουργήθηκε πριν από λίγους μήνες στη Θεσσαλονίκη. To σκεπτικό της κίνησης είναι αυτό: «Στην Ελλάδα υπολογίζονται γύρω στα 900000 τα κενά κτίρια. Τα περισσότερα έχουν βέβαια προβλήματα νομικής φύσης και χρειάζονται σοβαρές ανακαινίσεις. Στα πλαίσια της κυκλικής οικονομίας τα κτίρια μπορούν ανακαινιστούν από τους ανθρώπους που θα τα κατοικήσουν και ήδη υπάρχει αρχιτεκτονικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη που μπορεί να αναλάβει τέτοιου είδους ανακαίνιση με το ελάχιστο αντίτιμο μόνο των υλικών. Οι άνθρωποι που πληρούν ορισμένα κοινωνικά κριτήρια και αυτά δεν είναι μόνο τα οικονομικά αλλά τα κοινωνικά θα μπορούν να μένουν με μακροπρόθεσμες μισθώσεις και χαμηλό ενοίκιο σε αυτές τις δομές.

Ο στόχος είναι να γερνάμε με αξιοπρέπεια και όχι πέφτοντας θύματα μιας κοινωνίας ρατσιστικής. Γιατί όλοι αυτοί οι συνταξιούχοι σήμερα που ο σύγχρονος τρόπος ζωής τους οδηγεί στην απόσυρση στην αποστασιοποίηση, είναι άνθρωποι που έχουν προσφέρει. Έχουν εργαστεί, έχουν φορολογηθεί, έχουν πάει στρατό, έχουν φέρει στον κόσμο παιδιά. Αξίζουν τον σεβασμό, κι όχι την απαξίωση. Τα γηροκομεία είναι πανάκριβα και τα κρατικά ιδρύματα δεν έχουν αντίστοιχες δομές που να υποστηρίζουν άτομα 60 + τα οποία αυτοεξυπηρετούνται αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα υγείας αλλά κυρίως μοναξιά Αυτή την περίοδο καταγράφουμε στη δική μας ομάδα , δύο διαφορετικές τάσεις. Η μία και μεγαλύτερη είναι άτομα με δικό τους σπίτι τα οποία καλούνται να ζήσουν μόνα τους και με μια χαμηλή σύνταξη να αντιμετωπίσουν τα υψηλά έξοδα συντήρησης και παγίων του σπιτιού τους. Σ αυτές τις περιπτώσεις ΄μπορούν ορισμένοι άνθρωποι που είναι πρώτα φίλοι να ζήσουν μαζί να μοιραστούν και τα έξοδα και να έχουν παρέα και αλληλοβοήθεια. Υπάρχουν τρόποι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και αρχικά πρέπει να οικοδομήσουμε σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης». Κοινότητες συγκατοίκησης σε όλη τη χώρα «Η λέξη «ηλικιωμένοι» είναι ταμπού - δεν αισθάνομαι ηλικιωμένη, αλλά ανήκω σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα. Κατά τα λόγια ενός φίλου, είμαστε στο άνθος των γηρατειών μας. Είμαστε μεγάλα παιδιά, έχουμε εικόνα της ζωής και του εαυτού μας, μπορούμε να διαχειριστούμε πιο εύκολα τα της ζωής. Έχει πολλά πλεονεκτήματα ο ηλικιωμένος άνθρωπος. Έχει πείρα και εμπειρίες», λέει σε συνέντευξή της στην Εφημερίδα των Συντακτών η Μαλάμω Στεργίου. Η ίδια ξεκίνησε «τις κοινότητες συγκατοίκησης ηλικιωμένων και μη» , από τη δική της ανάγκη. Σήμερα η ομάδα αυτή έχει χιλιάδες μέλη και το κυριότερο μια τέτοια δυναμική ώστε είναι σχεδόν έτοιμη για το επόμενο μεγάλο βήμα: τη συγκατοίκηση . Δυό χρόνια μετά οι ομάδες συγκατοίκησης όχι μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στο Βόλο, την Καβάλα και αλλού, ξορκίζουν τη μοναξιά, το φόβο και κυρίως αντιδρούν στην κοινωνική απομόνωση βάζοντας τα δικά τους όρια στις ηλικίες. Η παράλογη αύξηση των ενοικίων, η ασυδοσία των τιμών στα τρόφιμα, στην ενέργεια, αλλά και η αδιαφορία με την οποία τα κράτη αντιμετωπίζουν τους αδύναμους κυρίως πολίτες μπορεί να αντιστραφεί μόνο μέσα από τη συντονισμένη, συλλογική προσπάθεια. Αυτή, είναι αντίδοτο στην μοναξιά, στην απαξίωση, στην υποβάθμιση. Η φωτογραφία είναι από το έργο "Ορίζοντας" της Μάρθας Παναγιωτοπούλου που βρίσκεται στον κήπο των γλυπτών στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης

Πόσες … «Σέρρες» έχει η Ελλάδα;

Με 22.707 σταυρούς επανεξελέγη βουλευτής στις Σέρρες το περασμένο καλοκαίρι, τέσσερις σχεδόν μήνες μετά το πολύνεκρο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, ο πρώην Υπουργός Μεταφορών της Κυβέρνησης Κώστας Αχ Καραμανλής. Ο βουλευτής καταγράφηκε πρώτος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων της περιοχής του. Ο κ Καραμανλής που είχε πολιτικά την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία των συγκοινωνιών δηλαδή και του ΟΣΕ ήταν ξανά υποψήφιος του κόμματός του αφού κρίθηκε άξιος και επαρκής για να διεκδικήσει την ψήφο των συμπατριωτών του. Κι εκείνοι τον επιβράβευσαν. Γιατί ο κ Καραμανλής όπως προφανώς κι άλλοι τοπικοί βουλευτές άλλων νομών και περιφερειών φροντίζει τον τόπο του. Γιατί οι ψηφοφόροι εκτιμούν κι επιβραβεύουν την βοήθεια που τους προσφέρεται. Την δουλειά για τον γιο στην τράπεζα, την δουλειά για σαιζόν στην υποδοχή μεγάλου ξενοδοχειακού συγκροτήματος. Οι ψηφοφόροι επιβραβεύουν τις ασφαλτοστρώσεις, τις απαλλοτριώσεις, τις αποζημιώσεις, τη διαπλοκή. Έχουν μάθει να ζουν με αυτές. Έχουμε μάθει να ζούμε ; μ αυτές… Και μετά την τραγωδία στα Τέμπη τι; Η ΝΔ επανεξελέγη με ποσοστό 40,56% και 158 έδρες. Ο Κώστας Αχ Καραμανλής πρώτος βουλευτής του νομού Σερρών. Τα δρομολόγια του ΟΣΕ από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη αποκαταστάθηκαν στα μέσα Δεκεμβρίου του 2023 χωρίς να έχει εκσυγχρονιστεί πλήρως η φωτοσήμανση, χωρίς να έχουν γίνει περισσότερες προσλήψεις προσωπικού, χωρίς να μάθουμε τι ακριβώς μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε με την επιβατική. Ένα χρόνο μετά τα ερωτήματα παραμένουν όπως και DNA ανθρώπων που δεν έχει ακόμη ταυτοποιηθεί. Ένα χρόνο μετά ο θρίαμβος της Κυβέρνησης και των βουλευτών της -που όλοι εμείς ψηφίσαμε-συνεχίζεται όπως και τα δρομολόγια του ΟΣΕ . Κάνουμε διαδρομές με δική μας ευθύνη. Επιλέγουμε τις διαδρομές που θέλουμε που μπορούμε να κάνουμε.

4 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ

Ήταν μια μέρα σαν αυτή. Ήσυχη, συνηθισμένη. Η Άνοιξη έρχονταν επιτέλους. Θα πηγαίναμε μια εκδρομή πιθανόν το Σαββατοκύριακο. Και εκείνη τη μέρα της 26ης Φεβρουαρίου στις μεσημεριανές ειδήσεις πληροφορηθήκαμε ότι το πρώτο κρούσμα μιας πολύ μεταδοτικής θανατηφόρας ασθένειας , του κορονοϊού εντοπίστηκε στη Θεσσαλονίκη.

Μετά όλα άλλαξαν. Ανεπαισθήτως κλειστήκαμε από τη ζωή μας έξω, για να παραφράσουμε τον ποιητή. Ήθελα να γράψω κάπου εδώ ότι τότε ακόμη ζούσες αν και η υγεία σου ήταν πολύ επιβαρυμμένη κι αυτό με έκανε να ιδρώνω πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας. Αγοράσαμε υφασμάτινες μάσκες αρχικά -μετά μπήκαν στη ζωή μας οι άλλες οι ασφαλείας που φορώ μέχρι και σήμερα- κάποιες τις έχω κρατήσει ως ενθύμια. Συμπληρώναμε ειδικά έντυπα κυκλοφορίας για να βγούμε έξω, μπήκε στη ζωή μας η τηλεργασία (και η απομόνωση), τα αντισηπτικά, ο καταναγκασμός της αποστείρωσης, τα δυστοπικά έργα και ο Φράχτης του Netflix. Όσοι είχαν κατοικίδιο ήταν πιο τυχεροί. Με ειδικό κωδικό το έβγαζαν έξω, έβλεπαν κανέναν άνθρωπο, προσπαθούσαν να καταλάβουν τι τους έλεγε μέσα από τη μάσκα. Κάποιοι έπαιρναν καφέ απέξω και κάθονταν τηρώντας τις αποστάσεις στις πλατείες να κάνουν ένα τσιγάρο. Εγώ είχα μια σαλαμάνδρα στο μπαλκόνι και της μιλούσα. Τότε είχα ακόμη μπαλκόνι …Στα μπαλκόνια μας βγαίναμε κάποια απογεύματα με προτροπή της τηλεόρασης εννοείται, και χειροκροτούσαμε όλοι μαζί τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που τότε το Κράτος τους έκανε ήρωες και έσπευδε παντού να δηλώσει τον θαυμασμό του ανέξοδα φυσικά με διθυραμβικές δηλώσεις. Και κάποιοι έκλαιγαν , άλλοι κουνούσαν ελληνικές σημαίες γιατί αρχικά, ήταν θαύμα ότι δεν είχαμε θρηνήσει πολλά θύματα. Αρχικά. Μετά, όλα άλλαξαν.

Οι ερευνητές του Εργαστηρίου Νανοτεχνολογίας του ΑΠΘ δημιούργησαν τις πρώτες υψηλής προφύλαξης μάσκες με νανοσωματίδια που δέσμευαν τον κορωνοϊό. Μάλιστα τις δώρισαν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ για να αξιοποιηθούν από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Την ίδια περίοδο περίπου έμπαιναν στη ζωή μας λοιμωξιολόγοι , ερευνητές, ο επικεφαλής του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικής Χημείας EnVelab του ΑΠΘ καθηγητής Δημοσθένης Σαρηγιάννης που δημιούργησε με την ομάδα του μοντέλο πρόβλεψης της μετάδοσης του κορονοϊού . Ο αριθμός των κρουσμάτων στοίχειωνε τις μέρες μας. Ο αριθμός των θυμάτων τις νύχτες μας. Μετά, τις ζωές μας.

Τέσσερα χρόνια πριν. Όταν ακόμη ήσουν εδώ. Όταν πρωτοήλθε ο φόβος. Όταν το αναπάντεχο έγινε μονιμότητα. Κι απομόνωση έμοιαζε χωρίς τέλος. 4 χρόνια πριν. Σε μια άλλη ζωή.

Από τη Θέρμη της Θεσσαλονίκης στο μεγάλο εμπορικό και διπλωματικό γεγονός στην Ινδία

Μια εταιρεία υψηλής τεχνολογίας από τη Θεσσαλονίκη, η Organic Electronic Technologies που εξειδικεύεται στα φωτοβολταικά 3ης γενιάς, διαθέτει μονάδα παραγωγής και ηγείται του ευρωπαικού project Flex2Εnergy που δημιουργεί εργοστάσιο μαζικής παραγωγής τους, παίρνει μέρος στην εμπορική αποστολή στην Ινδία με επικεφαλής τον Υφυπουργό Εξωτερικών κ Κώστα Φραγκογιάννη. Η ΟΕΤ είναι μία από τις ελληνικές εταιρείες που παίρνουν μέρος στο CII INDIA EUROPE Business & Sustainability Conclave 2024 που διεξάγεται στις 20 και 21 Φεβρουαρίου στο Νέο Δελχί.

Η ιδιαίτερη σημασία του εμπορικού και διπλωματικού γεγονότος υπογραμμίζεται και από την επίσκεψη του Πρωθυπουργού το ίδιο διάστημα (21-23 Φεβρουαρίου) στην Ινδία Σύμφωνα μάλιστα με τα ινδικά ΜΜΕ πρόκειται για την πρώτη επίσκεψη αρχηγού κράτους της Ελλάδας στην χώρα εδώ και 15 χρόνια. Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου HOPE-A και της εταιρείας ΟΕΤ καθηγητής Στέργιος Λογοθετίδης θα παρουσιάσει στο πλαίσιο του CII INDIA EUROPE Business & Sustainability Conclave 2024 τις μοναδικές ιδιότητες των 3ης γενιάς φωτοβολταϊκών και τις εφαρμογές τους στα κτίρια, τα θερμοκήπια ως αγροβολταικά, τα αυτοκίνητα κ.ά Τα οργανικά φωτοβολταϊκά είναι ελαφρά , ημιδιαφανή και ιδιαίτερα εύκαμπτα και μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιαδήποτε επιφάνεια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζοντας τις ιδιότητές τους και τις εφαρμογές τους στις πράσινες έξυπνες πόλεις χρηματοδοτεί τη δημιουργία εργοστασίου μαζικής παραγωγής τους. Επικεφαλής αυτού του εμβληματικού ευρωπαϊκού έργου με την επωνυμία Flex2Energy είναι η ελληνική εταιρεία Organic Electronic Technologies . Παράλληλα θα έχει σειρά συναντήσεων με εκπροσώπους επιχειρήσεων, διεθνών φορέων και opinion makers στον τομέα της Βιωσιμοτητας και της Πράσινης Τεχνολογίας.

Στο CII INDIA EUROPE Business & Sustainability Conclave 2024 συμμετέχουν περισσότερες από 450 επιχειρήσεις και φορείς 200 από την Ινδία και 250 από 37 χώρες του κόσμου και βασικές θεματικές του ενότητες είναι: Το μέλλον των Επιχειρήσεων, η Βιωσιμότητα, η Ψηφιακή Μετάβαση, το Διεθνές Εμπόριο και οι Επενδύσεις Στόχος του επιχειρηματικού/εμπορικού γεγονότος που διοργανώνεται στο Νέο Δελχί, είναι να προωθηθεί η ατζέντα της εταιρικής σχέσης Ινδίας Ευρώπης με προοπτική ένα καλύτερο και βιώσιμο μέλλον .

Το CII INDIA EUROPE Business& Sustainability Conclave έχει μεγάλο αντίκτυπο στις εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις Ινδίας Ευρώπης συνδιοργανώνεται από την Συνομοσπονδία Ινδικής Βιομηχανίας (CII) σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών και την Κυβέρνηση της Ινδίας.

Πολεμικές ρητορικές σε καιρό Ειρήνης

To Εργαστήριο Ειρηνευτικής Δημοσιογραφίας (Peace Journalism Lab*) και οι δημοσιογράφοι των Βαλκανίων απέναντι στην καθημερινή ρητορική μίσους. Τα ευρήματα της έρευνας που πραγματοποιήθηκε σε πέντε βαλκανικές χώρες την Ελλάδα, τη Βόρεια Μακεδονία, το Κόσσοβο, τη Σερβία και την Αλβανία, δείχνουν με τον πιο καταφανή τρόπο ότι οι δημοσιογράφοι οι οποίοι καθημερινά γράφουν για τη ρητορική μίσους εναντίον ευάλωτων ομάδων, μειονοτήτων, μεταναστών κ.ά, πέφτουν και οι ίδιοι θύματά της. Μάλιστα όπως τόνισε ο εκπρόσωπος του Εργαστηρίου PJL (Εργαστήριο για την ερευνητική και ειρηνευτική δημοσιογραφία) καθηγητής του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο ΑΠΘ Νίκος Παναγιώτου, « για τους περισσότερους δημοσιογράφους η ρητορική μίσους που στρέφεται εναντίον τους είναι μέρος της κανονικότητάς τους». Σε μια παρατεταμένη περίοδο κρίσης που ξεκίνησε από το 2012 και δεν φαίνεται να τελειώνει , η Δημοσιογραφία όπως τουλάχιστον την γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια. Η ανάδειξη της Δημοσιογραφίας των Πολιτών μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα , έδωσε βήμα στους (αγανακτισμένους κυρίως) πολίτες να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο πληροφόρησης, δικτύωσης, δημοσιότητας. Η στρεβλότητα που βιώνουμε ως χωροχρονική διάσταση έγινε μια κανονικότητα στην οποία κινούμαστε ως Κοινωνία. Το φαινόμενο της Ρητορικής Μίσους κατά των Δημοσιογράφων. Η ρητορική μίσους κατά των δημοσιογράφων αναφέρεται σε κάθε μορφή επικοινωνίας, έκφρασης ή συμπεριφοράς που στοχοποιεί τους δημοσιογράφους ειδικά λόγω του επαγγέλματός τους, με σκοπό να υποκινήσει , να προωθήσει ή να δικαιολογήσει μίσος , διακρίσεις ή βλάβη προς αυτούς. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει προφορικές γραπτές ή διαδικτυακές επιθέσεις, απειλές, εκφοβισμό ή παρενόχληση με στόχο την υπονόμευση του έργου της αξιοπιστίας ή της προσωπικής ασφάλειας των δημοσιογράφων. Από το ‘ρουφιάνοι δημοσιογράφοι’ που εκτοξεύεται για να στηλιτεύσει (!) τις σχέσεις της Δημοσιογραφίας με την Πολιτική και την Αστυνομία, αλλά και η λεγόμενη «κίτρινη δημοσιογραφία» το…αίμα και σπέρμα που αποτελεί μέχρι σήμερα άλλοθι για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των τηλεθεατών που ανεβάζουν την τηλεθέαση, φτάσαμε στην περίοδο των Μνημονίων και της παράνομης διακίνησης μεταναστών, στους ανήθικους δημοσιογράφους που τα έχουν κάνει «πλακάκια» με την Εξουσία, στον διχαστικό λόγο που εκτοξεύεται άκριτα κυρίως μέσα από τα social media. Η έρευνα έχει εντοπίσει επαναλαμβανόμενα θέματα ή αφηγήσεις που χρησιμοποιούνται για να αναπτυχθεί ρητορική μίσους κατά δημοσιογράφων. Αυτά περιλαμβάνουν πολιτικές προκαταλήψεις, εθνοτικές ή θρησκευτικές εντάσεις ή στόχευση συγκεκριμένων πεδίων έντασης ιδίως εκείνων που σχετίζονται με πολιτικά θέματα, ψευδείς ειδήσεις ή με την ερευνητική δημοσιογραφία. Σύμφωνα με τα συμπεράσματά της πρέπει να γίνουν νομικές μεταρρυθμίσεις έτσι ώστε να προστατεύονται οι δημοσιογράφο και να αναπτυχθούν οι δεξιότητες των επαγγελματιών δημοσιογράφων μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα σχετικά με την αντιμετώπιση της ρητορικής μίσους Την έρευνα διεξήγαγαν το Εργαστήριο Ειρηνευτικής Δημοιογραφίας , Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ ΑΠΘ (Ελλαδα), το Πανεπιστήμιο του Νόβισαντ (Σερβία), το Πανεπιστήμιο Hasan Prihtina (Κοσσυφοπέδιο)Center for Social Innovations BLINK 42-21 (Βόρεια Μακεδονία) Blue Link (Βουλγαρία)

Too late for goodbyes Τα παραπάνω στοιχεία που αναφέρονται στα αποτελέσματα της έρευνας βρίσκονται κατά τη γνώμη μου πολύ μακριά από την πραγματική κατάσταση των ΜΜΕ και των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτά στην Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει στον πάτο της κατάταξης για την ελευθερία του Τύπου στην ΕΕ Η Ελληνική Δημοσιογραφία βρίσκεται υπό διαρκή απειλή. Η περίπτωση του σκανδάλου Predatorgate είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι καταχρηστικές αγωγές εναντίον δημοσιογράφων, σύνηθες φαινόμενο. Η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραίβάζ παραμένει ανεξιχνίαστη, οι πιέσεις και φυσικά η συρρίκνωση πόρων προς την Ανεξάρτητη και την Ερευνητική Δημοσιογραφία είναι η πραγματικότητα με την οποία έχουν συμβιβαστεί στην πλειοψηφία τους οι δημοσιογράφοι. Η απαξίωση του επαγγέλματος, η μείωση των εισοδημάτων των επαγγελματιών δημοσιογράφων, η δημιουργία θέσεων «δημοσιογράφων με μπλοκάκια» στα ιδιωτικά, δημόσια κα ΝΠΙΔ ΜΜΕ, η αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με ατομικές ορισμένου χρόνου, η σταδιακή μετατροπή του δημοσιογράφου σε «εργολάβο» με αναθέσεις έργου και πελάτες, όλο αυτό το θολό, ανασφαλές τοπίο στο οποίο κινείται ο επαγγελματίας δημοσιογράφος καθημερινά, είναι ίσως το μεγαλύτερο ζήτημα για την Ελευθερία του Τύπου, την Ανεξάρτητη Δημοσιογραφία αλλά και ο «καμβάς» στον οποίο κεντάμε όλοι μαζί τη ρητορική μίσους και τον επιθετικό κοινωνικό μας αυτοματισμό. Επιθέσεις καθημερινές που εξαπολύουμε ο ένας επαγγελματικός κλάδος στον άλλον. *Σε μια χώρα, σε μια περιοχή όπου η Δημοσιογραφία δεν είναι υπό διωγμό, αναρωτιέμαι για ποιον λόγο ένα Εργαστήριο ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο μπορεί να φέρει τον τίτλο «Εργαστήριο Ειρηνευτικής Δημοσιογραφίας» Η Δημοσιογραφία δεν κάνει ούτε ειρήνη ούτε πόλεμο, κάνει γνωστά τα γεγονότα όπως συμβαίνουν.