Ο ΧΡΟΝΟΣ
(ΔΕΝ) ΘΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ
Από τους επάνω
ορόφους της οικοδομής ακουγόταν αχνά ο ήχος των τρίγωνων . Παιδικές φωνές ,
μάλλον όχι και τόσο παιδικές, οι νότες δεν ανέβαιναν τόσο ψηλά, βιαστικές
συλλαβές : Αρχιμηνιά , αρχιχρονιά και βιαστικά βήματα στις σκάλες.
Αυτή,
στέκονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας με την πόρτα ανοιχτή , κάπως αμήχανη.
Στα χέρια της κρατούσε μερικές σακούλες από το φούρνο κοίταξε ψηλά προς τα
σκαλιά και μετά έκλεισε πάλι αθόρυβα την πόρτα ψάχνοντας κάπου να καθίσει…
-Περιμένετε
τα παιδιά ; ρώτησα χαμογελαστά , το άγχος έχει πια φύγει με το χρόνο –ποιον χρόνο
; θα γράψω σε λίγο γι αυτόν- μένει μόνο μια σκιά απ όσα πέρασαν, μια ανάμνηση
που ζυγίζει κάθε φορά , ανάλογα με τη διάθεση πόσο δυσάρεστη ή ευχάριστη θα είναι…
-Δύσκολοι
καιροί…Τους περιμένω κάτω από την οικοδομή να μη συμβεί τίποτε…
-Κι εγώ το
ίδιο έκανα κάποτε…συμπλήρωσα με ένα «καλή χρονιά» κι ο χρόνος (πάλι αυτός),
γύρισε πίσω στα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, τότε που τους περίμενα
κάτω από τις οικοδομές να πουν τα κάλαντα, να ακούω από πάνω τις φωνές τους και να τους συμβουλεύω
: «Μην κάνετε βήμα μέσα στο σπίτι , ακόμη κι αν σας καλέσουν να σας κεράσουν
κάτι ή να σας δώσουν λεφτά. Πάντα ,μα πάντα θα περιμένετε απ έξω»
Τόσες
συμβουλές και προστατευτισμοί, και προβλέψεις που σπάνια επαληθεύονται κι ο
χρόνος που περνά από δίπλα μου καμιά φορά νομίζω από μέσα μου, μ ένα δικό του
ρυθμό. Έναν ρυθμό που δεν συμβαδίζει με τον δικό μου. Νομίζω πως τελικά επειδή
οι άνθρωποι στις κοινωνίες ετεροκαθοριζόμαστε , μετράμε το χρόνο με την
απόσταση ενός άλλου: Πόσο χρονών είναι τα παιδιά, πόσον καιρό δουλεύεις, σε πόσα
χρόνια βγαίνεις στη σύνταξη…
Πόσος χρόνος
τελικά έχει περάσει από κείνα τα κάλαντα; Από τότε που οι τράπεζες βάλανε πόρτες
ασφαλείας και δεν μπορούσαν να μπούνε μέσα τα πιτσιρίκια για να «τα πούνε»; Από
τις πρόσφατες αναχωρήσεις στα αεροδρόμια; Από τις μετακομίσεις; Από το ρήμα
μεγάλωσα, πόσος χρόνος έχει τελικά περάσει;
Και για να
ρωτήσω σαν τον Σάλιντζερ, πού πάει ο χρόνος όταν φεύγει; Μπορεί να φύγει χωρίς
να έλθει άλλος χρόνος;
Ακούω από
μακριά τα κάλαντα στις οικοδομές, -όλο και λιγότερα είναι αλήθεια-, με βιαστικές
φωνές και γρήγορα βήματα που ποδοβολούν τις σκάλες και νοιώθω πως έμεινα
μετέωρη στον χρόνο που ολοκλήρωσε τη διαδρομή του και σ αυτόν που περιμένω να
ξεκινήσει να γράφει στο…κοντέρ.
Κι αν το
σκεφτείς , ίσως να είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που ζούμε σε έναν χρόνο-άχρονο.
Έναν χρόνο που έπαψε να μετρά μέσα από τους άλλους, αλλά τώρα που είναι
ολόδικός μας δεν ξέρουμε από πού να κάνουμε την έναρξη. Να πατήσουμε το ….start
«Ο χρόνος
μέσα μου για πάντα μέσα μου» που τραγουδάνε και οι Λάμδα https://www.youtube.com/watch?v=NTe7lALDFKg
(βάλτο ν ακούσεις είναι καλό)
Ο χρόνος μέσα
μου μετρά, όταν εκπληρώνεται μια ευχή, μια υπόσχεση, μια επιθυμία. Τότε ο
χρόνος ξεκινά και γεμίζει τα τεφτέρια του όπως και τα δικά μου. Τότε εγώ κι ο
χρόνος , ταυτιζόμαστε. Τότε μπορώ να πω χρόνια πολλά. Εύχομαι λοιπόν φέτος να ξεκινήσουμε
–ο καθένας όπως το επιθυμεί- το μέτρημα με την πραγματοποίηση μιας ευχής…
Αυτή τη
στερνή νύχτα του 2019 κάπου ανάμεσα (αλλά όχι ακριβώς) στη δεκαετία που κλείνει
, στην αρχή του κύκλου θα κρατήσω την ανάσα μου και θα φυσήξω ψηλά να φτάσει
μέχρι τα αστέρια το ξεκίνημα του χρόνου χωρίς στερητικό α και μετεωρισμούς,
αλλά με εκπληρώσεις. Τότε , όλα θα έχουν μπει στη θέση τους, κι ο χρόνος στη
δική του.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ
