stelaris

-Τι σκέφτηκες πάλι Ελσάκι; -Κλείστο και πάμε στην παραλία… -Θα μαζεύουμε μπουκάλια και θα βάζουμε μέσα γράμματα. Μετά θα τα αφήσουμε να ταξιδέψουν στο Αιγαίο…Πού ξέρεις μπορεί να φτάσουν σε κάποιο νησί. -Σοβαρολογείς τώρα; -Όχι , απλώς θέλω να πάμε στη θάλασσα. Όπως τότε. Έριχναν πέτρες στη θάλασσσα θυμόταν εκείνο το καλοκαίρι…Η Έλσα έβλεπε το πρόσωπο του Ορέστη ανάμεσα στις αχτίδες του ήλιου που χάνονταν, και στις πέτρες που γυάλιζαν από το νερό. Λίγα μέτρα μακριά τους έπιναν τσίπουρο ο Θανάσης με την Ελπίδα. -Μ αγαπάς; Τον ρώτησε κοιτάζοντάς τον στα μάτια. -Δεν μ έχεις συνηθίσει σε τέτοιες ερωτήσεις… Τον κοιτούσε επίμονα σα νάθελε να φτάσει στην καρδιά του. Να δει τις σκέψεις του. Δεν την ενδιέφερε τόσο η απάντηση , όσο η αντίδρασή του. Αυτή η αμήχανη σιωπή που ενέτεινε την απόσταση μεταξύ τους, που γέμιζε τον αέρα με ερωτηματικά, με φράσεις μισοτελειωμένες. Κυρίως αυτό… Την αγαπούσε. Μ έναν τρόπο διαφορετικό, απ αυτόν που είχε αγαπήσει την Χριστίνα. Την αγαπούσε βαθιά. Την ένιωθε , ...