stelaris

«Έχεις μια περιουσία, επειδή εγώ ο μαλάκας αγόραζα διαμερίσματα και τα έγραφα σε δύο ονόματα. Ήρθες σπίτι μου κυριολεκτικά με ένα βρακί στον κώλο. Τότε ο κώλος σου τουλάχιστον άξιζε, τώρα κι αυτός είναι για πέταμα, όπως και συ ολόκληρη. Ούτε οι ίδιοι σου οι γονείς δεν σε θέλανε και σε φόρτωσαν σε μένα τον αδαή και αθώο να σε ταϊζω να σε ντύνω να σε σπουδάζω ακόμη μπας και γίνεις άνθρωπος. Κι εσύ έγινες ένα τέρας που μου ζητάει και τα ρέστα! Ούτε για φτύσιμο δεν είσαι! Ό, τι έχεις είναι δικό μου και θα το πάρω πίσω. Βάλτο καλά στο λιγοστό μυαλό σου ή όπου αλλού νομίζεις και μπορείς» Διάβαζε και ξαναδιάβαζε το μήνυμα στο viber μέχρι που η οθόνη θόλωσε και τα γράμματα πλημμύρισαν δάκρια. Τόση κακία, τόση ευστοχία! Ο Ανέστης ήταν ευθύβολος. Πάντα. Δεν πλήγωνε απλώς. Έστριβε και το μαχαίρι αργά στην πληγή. Γιατί όλα όσα έγραφε και έλεγε ήταν αλήθεια. Σχεδόν. Ή μάλλον δεν ήταν ψέμα. Η Χαρά ήταν από φτωχή οικογένεια. Δεν είχε κάνει ακριβές σπουδές. Δεν είχε πετύχει πολλά. Απλώς πέτυχε να ε...