O ΧΡΟΝΟΣ (ΔΕΝ) ΘΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ!

Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΔΕΝ) ΘΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ

Από τους επάνω ορόφους της οικοδομής ακουγόταν αχνά ο ήχος των τρίγωνων . Παιδικές φωνές , μάλλον όχι και τόσο παιδικές, οι νότες δεν ανέβαιναν τόσο ψηλά, βιαστικές συλλαβές : Αρχιμηνιά , αρχιχρονιά και βιαστικά βήματα στις σκάλες.

Αυτή, στέκονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας με την πόρτα ανοιχτή , κάπως αμήχανη. Στα χέρια της κρατούσε μερικές σακούλες από το φούρνο κοίταξε ψηλά προς τα σκαλιά και μετά έκλεισε πάλι αθόρυβα την πόρτα ψάχνοντας κάπου να καθίσει…

-Περιμένετε τα παιδιά ; ρώτησα χαμογελαστά , το άγχος έχει πια φύγει με το χρόνο –ποιον χρόνο ; θα γράψω σε λίγο γι αυτόν- μένει μόνο μια σκιά απ όσα πέρασαν, μια ανάμνηση που ζυγίζει κάθε φορά , ανάλογα με τη διάθεση πόσο δυσάρεστη ή ευχάριστη θα είναι…

-Δύσκολοι καιροί…Τους περιμένω κάτω από την οικοδομή να μη συμβεί τίποτε…

-Κι εγώ το ίδιο έκανα κάποτε…συμπλήρωσα με ένα «καλή χρονιά» κι ο χρόνος (πάλι αυτός), γύρισε πίσω στα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, τότε που τους περίμενα κάτω από τις οικοδομές να πουν τα κάλαντα,  να ακούω από πάνω τις φωνές τους και να τους συμβουλεύω : «Μην κάνετε βήμα μέσα στο σπίτι , ακόμη κι αν σας καλέσουν να σας κεράσουν κάτι ή να σας δώσουν λεφτά. Πάντα ,μα πάντα θα περιμένετε απ έξω»

Τόσες συμβουλές και προστατευτισμοί, και προβλέψεις που σπάνια επαληθεύονται κι ο χρόνος που περνά από δίπλα μου καμιά φορά νομίζω από μέσα μου, μ ένα δικό του ρυθμό. Έναν ρυθμό που δεν συμβαδίζει με τον δικό μου. Νομίζω πως τελικά επειδή οι άνθρωποι στις κοινωνίες ετεροκαθοριζόμαστε , μετράμε το χρόνο με την απόσταση ενός άλλου: Πόσο χρονών είναι τα παιδιά, πόσον καιρό δουλεύεις, σε πόσα χρόνια βγαίνεις στη σύνταξη…

Πόσος χρόνος τελικά έχει περάσει από κείνα τα κάλαντα; Από τότε που οι τράπεζες βάλανε πόρτες ασφαλείας και δεν μπορούσαν να μπούνε μέσα τα πιτσιρίκια για να «τα πούνε»; Από τις πρόσφατες αναχωρήσεις στα αεροδρόμια; Από τις μετακομίσεις; Από το ρήμα μεγάλωσα, πόσος χρόνος έχει τελικά περάσει;  

Και για να ρωτήσω σαν τον Σάλιντζερ, πού πάει ο χρόνος όταν φεύγει; Μπορεί να φύγει χωρίς να έλθει άλλος χρόνος;

Ακούω από μακριά τα κάλαντα στις οικοδομές, -όλο και λιγότερα είναι αλήθεια-, με βιαστικές φωνές και γρήγορα βήματα που ποδοβολούν τις σκάλες και νοιώθω πως έμεινα μετέωρη στον χρόνο που ολοκλήρωσε τη διαδρομή του και σ αυτόν που περιμένω να ξεκινήσει  να γράφει στο…κοντέρ.

Κι αν το σκεφτείς , ίσως να είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που ζούμε σε έναν χρόνο-άχρονο. Έναν χρόνο που έπαψε να μετρά μέσα από τους άλλους, αλλά τώρα που είναι ολόδικός μας δεν ξέρουμε από πού να κάνουμε την έναρξη. Να πατήσουμε το ….start

«Ο χρόνος μέσα μου για πάντα μέσα μου» που τραγουδάνε και οι Λάμδα https://www.youtube.com/watch?v=NTe7lALDFKg (βάλτο ν ακούσεις είναι καλό)

Ο χρόνος μέσα μου μετρά, όταν εκπληρώνεται μια ευχή, μια υπόσχεση, μια επιθυμία. Τότε ο χρόνος ξεκινά και γεμίζει τα τεφτέρια του όπως και τα δικά μου. Τότε εγώ κι ο χρόνος , ταυτιζόμαστε. Τότε μπορώ να πω χρόνια πολλά. Εύχομαι λοιπόν φέτος να ξεκινήσουμε –ο καθένας όπως το επιθυμεί- το μέτρημα με την πραγματοποίηση μιας ευχής…

Αυτή τη στερνή νύχτα του 2019 κάπου ανάμεσα (αλλά όχι ακριβώς) στη δεκαετία που κλείνει , στην αρχή του κύκλου θα κρατήσω την ανάσα μου και θα φυσήξω ψηλά να φτάσει μέχρι τα αστέρια το ξεκίνημα του χρόνου χωρίς στερητικό α και μετεωρισμούς, αλλά με εκπληρώσεις. Τότε , όλα θα έχουν μπει στη θέση τους, κι ο χρόνος στη δική του.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

OI ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ. ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

… «Φτάνοντας επιτέλους στο σημείο του τοκετού, τα μάτια του «διάβασαν» τη γαλήνη, η οποία βασίλευε στο ευλογημένο μέρος. Η Μαριάμ είχε αγκαλιά το μωρό, το οποίο θήλαζε από το στήθος της, η Μεράβ κρατούσε τον επίδοξο «αντιγραφέα» μέσα στη βρώμικη φασκιά του και ο Ιωσήφ κοιτούσε με ένα απλανές βλέμμα τις δύο γυναίκες σαν χαμένος. Δεν πέρασε και λίγα ο καημένος, σκέφτηκε ο νεαρός άντρας. Αμέσως μετά πήγε ν αρθρώσει μια λέξη αλλά τον πρόλαβε η Μαριάμ.

-Πρας Αχαβά (δώρο αγάπης)  του είπε , βγάζοντας το βρέφος  που είχε ήδη αρχίσει να κουράζεται  από τη θηλή του στήθους της και τείνοντάς το προς τον Νεχεμιγιάχ. Ο Νεχεμιγιάχ με δειλία, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του , άπλωσε απρόθυμα τα χέρια για να το πιάσει. Ώρες πριν ήταν έτοιμος να σκοτώσει το έτερο βρέφος  που βρισκόταν  εκεί μέσα και τώρα η γυναίκα που αγαπούσε του  πρόσφερε  το «Βραβείο Αγάπης». Δεν είχε ξαναπάρει μωρό στην αγκαλιά του, πόσο μάλλον μωρό που ήταν δικό του! Με προσεκτικές κινήσεις το έπιασε , το κοίταξε και το σήκωσε ψηλά, λέγοντας προφανώς κάποια μυστικιστική προσευχή από μέσα του. Στιγμές μετά αφού το μωρό άρχισε πάλι να κλαίει, το έδωσε πίσω στη μητέρα του.

-Μπεκόρ (πρωτότοκος γιος) είπα, και επέστρεψε το βρέφος στην αγκαλιά της Μαριάμ , που τον κοίταζε με ένα αψυχολόγητο  βλέμμα γεμάτο  ερωτηματικά , μα σίγουρα με μια αίσθηση ανακούφισης. Είχε αισθανθεί ένα πρωτόγνωρο γι αυτόν αίσθημα , ένα αίσθημα ευθύνης τόσο για το βρέφος, όσο και για τον εαυτό του. Απρόθυμα, φώναξε τον Ιωσήφ και τον κάλεσε ν αποσυρθούν από εκεί για ν αφήσουν τις γυναίκες να ξεκουραστούν. Ο  ηλικιωμένος άντρας υπάκουσε και σηκώθηκε. Κάθισαν λίγο παρακάτω, κοντά σε μια αυτοσχέδια εστία φωτιάς με πέτρινη βάση και μια μεταλλική καμινάδα , που βρισκόταν κοντά στο κέντρο του στάβλου. Ο βοσκός των ζώων την είχε τοποθετήσει εκεί για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.»

 

΄Μια διαφορετική προσέγγιση της Άγιας Νύχτας από το βιβλίο του Δημήτριου Παπαδόπουλου «Οι Γιοί της Επαγγελίας» εκδόσεις Πηγή.

1^ος αιώνας πΧ Ο ρωμαϊκός Αετός έχει ανοίξει τα φτερά του επάνω από το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Κάτω από την προστασία του, οι σιδηρόφρακτες λεγεώνες καταλαμβάνουν το ένα έθνος μετά το άλλο με εφόδια την άριστη οργάνωσή τους, την πειθαρχία τους και το άκαμπτο ηθικό τους.

Η μοναδική ελπίδα για αντίσταση, σύμφωνα με τους αρχαίους χρησμούς, ίσως να αναπτύσσεται στην κοιλιά μιας κοινής θνητής , στην επικράτεια όπου βασιλεύει ο Ηρώδης ο Μέγας, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να γεννηθεί. (…)Ποιος ήταν ο σκοτεινός ρόλος της ρωμαϊκής αντικατασκοπείας στα σχέδια των μυστικών οργανώσεων της εποχής; Μια διπλή πράκτορας στη μικρή Ιερουσαλήμ, ίσως να κατέχει τις απαντήσεις για όλα αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα…

Οριοθετώντας την Έξυπνη Θεσσαλονίκη!

Οριοθετούν θέσεις για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα (στη φωτό με την καθηγήτριά τους Πέρη Μεντζέλου και τον Αντιπεριφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Κώστα Γιουτίκα),

επισκέπτονται τους σταθμούς

δωρεάν φόρτισής τους, κάνουν ερωτηματολόγια, επιτόπιες παρατηρήσεις, εκπονούν εργασίες όπως αυτή για το έξυπνο πάρκινγκ και παρουσιάζουν κάθε χρόνο τη δουλειά τους (10 Ιανουαρίου στη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Κυριών Θεσσαλονίκης)…

Είναι οι φοιτητές του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Αλεξάνδρειας Πανεπιστημιούπολης του Διεθνούς Πανεπιστημίου που στο πλαίσιο του μαθήματός τους «Έξυπνες Πόλεις» κάνουν πράξη τις ιδέες τους για μια καλύτερη, ποιοτικότερη καθημερινότητα από αυτή που ζούμε.

Η καθηγήτριά τους Πέρη Μεντζέλου διδάσκει αυτό το μάθημα τέσσερα χρόνια τώρα σε 56 μέχρι σήμερα μαθητές και όπως δηλώνει είναι περήφανη και εντυπωσιασμένη από τις ιδέες των φοιτητών της αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τις κάνουν πράξη.

«Η ιδέα της έξυπνης πόλης δεν είναι στατική. Συνεχώς εξελίσσεται Πρόκειται για μια σειρά διαδικασιών με τις οποίες οι πόλεις ενσωματώνουν τις ψηφιακές τεχνολογίες και τις μετατρέπουν σε καλύτερες υπηρεσίες προς τους πολίτες, σε βέλτιστη χρήση πόρων, σε όσο το δυνατόν μικρότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον», λέει.

Πόλεις βιώσιμες, ανθεκτικές, πόλεις σύγχρονες που μετατρέπουν το «ευ ζην» σε καθημερινότητα.

Σ αυτές τις πόλεις θέλουμε να ζήσουμε. Αυτές τις πόλεις σχεδιάζουν οι φοιτητές μας.

Φωτό από την επίσκεψη των φοιτητών στο "Έξυπνο Κτίριο" της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

ΨΥΧΟ-ΛΟΓΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ

ΨΥΧΟ-ΛΟΓΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ

https://iwrite.gr/bookstore/psuxologika-mustika/

«Αν  κάτσουμε να σκεφτούμε με την κοινή λογική τον τρόπο που ενεργούμε σε πολλές καταστάσεις, τότε θα καταλήμουμε στο συμπέρασμα ότι οι συμπεριφορές μας είναι παράλογες. Γιατί να σαμποτάρω τον εαυτό μου; Γιατί να μη θέλω να είμαι ευτυχισμένος; Γιατί να επιλέγω διαρκώς συντρόφους που με ταλαιπωρούν; Όλα μοιάζουν ανεξήγητα. Περνάμε ώρες συζητώντας με τους φίλους μας και αναλύουμε τις καταστάσεις, προσπαθώντας να βγάλουμε νόημα τόσο από τις δικές πράξεις όσο και από των άλλων. «Αφού περάσαμε πολύ όμορφα το Σάββατο, γιατί δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο;» Γιατί μου μιλάει έτσι η μητέρα μου και μου σπάει τα νεύρα;» «Γιατί μου φέρεται έτσι το αφεντικό μου; Τι έχω κάνει».

Ο λόγος για τον οποίο δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να ερμηνεύσουμε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, και μας φαίνονται παράλογα, είναι το κριτήριο λογικής που χρησιμοποιούμε. Υποθέτουμε, δηλαδή, ότι οι άνθρωποι ενεργούμε με κριτήριο να είμαστε ευτυχισμένοι. Υποθέτουμε ότι ο σκοπός των πράξεών μας είναι να αυξήσουμε την ευημερία μας. Φαντάζει λογικό. Ποιος θα ήθελε να μην είναι ευτυχισμένος; Ποιος θα ήθελε να κάνει κάτι, για να προκαλέσει το κακό του; Με αυτό το κριτήριο , οι πράξεις μας μοιάζουν τρελές.

Το συνειδησιακό άλμα το οποίο καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε, προκειμένου να καταφέρουμε να εξηγήσουμε τις συμπεριφορές μας, είναι να δεχθούμε ότι δεν δρούμε με κριτήριο το ευχάριστο. Δρούμε με κριτήριο το οικείο. Χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι ενεργούμε με βάση το τι είναι γνώριμο σε μας. Όχι με βάση πιο είναι το καλό μας. Αλλάζοντας κριτήριο λογικής, ξαφνικά όλες οι πράξεις μας μπορούν να ερμηνευθούν. (…)

Μπορεί να μην αν΄τχω να είμαι ευτυχισμένος επειδή μου είναι άγνωστο ως έννοια. Ίσως μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου υπήρχε ένταση και έτσι δεν έμαθα πώς είναι να είσαι ευτυχισμένος (…) Δεν είναι λογικό να μην μπορώ να είμαι ευτυχισμένος, είναι όμως ψυχο-λογικό.

Επιλέγω συντρόφους που με ταλαιπωρούν, διότι, όταν σχετίζομαι με το άλλο φύλο, ξαναπαίζω στο μυαλό μου το σενάριο σχέσης της παιδικής μου ηλικίας. Μου προκαλούν έντονα συναισθήματα όσοι μου φέρονται με τον τρόπο που μου ήταν γνώριμος από την παιδική μου ηλικία.(…) Δεν ερωτευόμαστε ανθρώπους, ερωτευόμαστε συναισθηματικά σενάρια.

Μπορώ να αλλάξω; Μας ρωτά μέσα από το νέο του βιβλίο Ψυχο-λογικά μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα), ο Δημήτρης Φλαμούρης* (εκδόσεις I Write) και απαντά Ναι:

«Ο εγκέφαλός μας είναι ένα ιδιαίτερα εύπλαστο όργανο, το οποίο μπορεί να μας επιτρέψει να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα από όσα φανταζόμαστε. Μπορούμε να αλλάξουμε. Μπορούμε να γίνουμε σχεδόν ό,τι θέλουμε. Ίσως κάποιοι άνθρωποι να έχουν μεγαλύτερη κλήση ως προς ένα πράγμα ή ένα φυσικό ταλέντο για κάτι άλλο, όμως αυτό δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την πορεία της ζωής μας.Αυτό το οποίο θα καθορίσει ποιοι θα είμαστε στο μέλλον , είναι το ποιοι θα προσπαθήσουμε να γίνουμε, αλλά, ακόμα περισσότερο, το πόσο θα προσπαθήσουμε.»

Αυτό που ορίζει ή μάλλον καθορίζει τις συμπεριφορές και τελικά τις επιλογές μας είναι όπως χαρακτηριστικά γράφει ο κ Φλαμούρης  «πόσο το βαθυ-θέλουμε. Το βαθυ-θέλω είναι το κίνητρο πίσω από κάθε συμπεριφορά μας. Ό,τι κάνουμε , το βαθυθέλουμε».Ακόμη κι αν λέμε ότι δεν το θέλουμε. Αυτό είναι αξίωμα»

Ο συγγραφέας του best-seller βιβλίου Ψυχο-λογικές Σχέσεις, Δημήτρης Φλαμπουρης PhD, επιστρέφει , αποφασιστικά, καυστικός, διεισδυτικός, άμεσος αλλά και πολύ ταξιδιάρης ,με το νέο του, βιβλίο Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα) .

Με απλό καθημερινό τρόπο και συνδυάζοντας τη μαθηματική λογική με την ψυχολογία , ο συγγραφέας δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως:

·         Τι μου λείπει και δεν νιώθω ευτυχισμένος

·         Γιατί ενώ εγώ τους φροντίζω όλους, εμένα δεν με φροντίζει κανένας;

·         Πώς μπορώ να αγαπήσω τον εαυτό μου (στην πράξη)

·         Φοβάμαι τόσο την απόρριψη. Τι μπορώ να κάνω γι αυτό;

·         Τα έχω όλα στη ζωή μου. Γιατί δεν χαμογελάω;

·         Γιατί δεν μπορώ να κρατήσω μια σχέση;

·         Γιατί δεν γίνονται σχέσεις οι έρωτές μου;

·         Οι γονείς μου μού φέρονται σαν να είμαι παιδί. Πώς θα καταλάβουν ότι μεγάλωσα πια;

·         Υποφέρω από μια ασθένεια. Είναι δυνατόν να είμαι ευτυχισμένος;

·         Κάποιες φορές δεν αντέχω τα παιδιά μου. Είμαι καλός γονιός;

*Ο Δημήτρης Φλαμούρης μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε Μαθηματικά στη Θεσσαλονίκη και απέκτησε μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο πάνω στα χρηματοοικονομικά μαθηματικά στο Λονδίνο, όπου και εργάστηκε για μία δεκαετία σε επενδυτικές τράπεζες. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκε στον χρηματιστηριακό τομέα και δίδαξε επί σειρά ετών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 2016 αποφοίτησε από τη σχολή Ψυχολογίας του University of East London, όπου ειδικεύτηκε στον τομέα της νέας του αγάπης, της Θετικής Ψυχολογίας.
Πραγματοποιεί διαλέξεις πάνω σε θέματα ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης, σε συνεργασία με το Κοινωνικό Πανεπιστήμιο και το Ανοικτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και ως προσκεκλημένος δημόσιων και ιδιωτικών φορέων και οργανισμών.
Είναι ο συγγραφέας του best-seller Ψυχο-λογικές Σχέσεις (Εκδόσεις Πηγή, 2017) και διοργανώνει σεμινάρια σε θέματα σχέσεων, αυτογνωσίας, άγχους και θετικής ψυχολογίας, ενώ διατηρεί το δικό του blog (www.dimitrisflamouris.com).
Παράλληλα, ασχολείται ερασιτεχνικά με το κρασί, έχοντας αποκτήσει διεθνείς οινικές πιστοποιήσεις, συνδυάζοντάς το και με τον χώρο της ψυχολογίας σε ομιλίες του σε οινοποιεία. Επίσης, έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 80 χώρες, συλλέγοντας εμπειρίες από όλα τα μέρη του πλανήτη.

https://www.dimitrisframouris.com

Δείτε το video «Για πες»

https://www.youtube.com/watch?v=lWfAyw3RpSY&feature=emb_logo

O ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ. ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ του Αλ Σταματουλάκη

«Η Τέχνη της Ζωής και η καθημερινή εφαρμογή της είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορούμε να αποκτήσουμε ως ανθρώπινα όντα. Ο ήρωάς μου, ο Μοναχικός Πολεμιστής, κατείχε άριστα αυτήν την τέχνη έχοντας διδαχθεί από εξαιρετικούς δασκάλους: Έναν απόγονο σαμουράι, έναν διαφημιστή, έναν παλιό μαφιόζο και γενικά ρουφούσε από τη ζωή ό,τι μπορούσε να ρουφήξει. Η Τέχνη της Ζωής σημαίνει να μπορείς να κατακτάς καθημερινά αυτό που σε κάνει πιο ικανοποιημένο, πιο χαρούμενο, πιο ευτυχισμένο». 

Έτσι συστήνει το  βιβλίο του «Ο Μοναχικός Πολεμιστής δεν ήταν καθόλου μοναχικός τύπος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «πηγή».

Για πολλούς από μας που γνωρίζαμε τον Αλέξανδρο Σταματουλάκη από την ενασχόλησή του με την Τοπική Αυτοδιοίκηση , αυτό το βιβλίο είναι μια πραγματική έκπληξη, όπως και η συζήτηση μαζί του που ακολουθεί: 

Για ποιον λόγο επιλέξατε αυτόν τον τρόπο να περιγράψετε έναν "οδηγό ζωής"

Η Τέχνη της Ζωής και η καθημερινή εφαρμογή της είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορούμε να αποκτήσουμε ως ανθρώπινα όντα. Ο ήρωάς μου, ο Μοναχικός Πολεμιστής, κατείχε άριστα αυτήν την τέχνη έχοντας διδαχθεί από εξαιρετικούς δασκάλους: Έναν απόγονο σαμουράι, έναν διαφημιστής, έναν παλιό μαφιόζο και γενικά ρουφούσε από τη ζωή ό,τι μπορούσε να ρουφήξει. Η Τέχνη της Ζωής σημαίνει να μπορείς να κατακτάς καθημερινά αυτό που σε κάνει πιο ικανοποιημένο, πιο χαρούμενο, πιο ευτυχισμένο. 

   Μέσα από την πλοκή του μυθιστορήματος ξεπηδούν ψηφίδες αυτής της τέχνης και θεώρησα χρήσιμο να τις εκθέσω στο τέλος του μυθιστορήματος.

Τι σημαίνει για εσάς "Ηγεμόνας" ή να γίνει κανείς "Ηγεμόνας;" του εαυτού του;

   .: Κατά την άποψή μου ηγέτης -ένας συμπαντικός ηγέτης- είναι ένα πασπαρτού που ανοίγει όλες τις πόρτες της ζωής που επιθυμεί να ανοίξει.  Ο Λάο Τσε έλεγε: "Ο κυρίαρχος των ανθρώπων είναι ισχυρός. Ο κυρίαρχος του εαυτού του είναι πανίσχυρος". Όταν εφαρμόζεις τις αρχές της ηγεσίας  στον εαυτό σου -περιγράφονται στο υπό επανέκδοση βιβλίο μου "Δαμάζοντας τη μεγάλη ροζ αρκούδα"-  όπως προγραμματισμός και στόχοι, διαχείριση της αλλαγής, σφαιρική επικοινωνία, δυναμικό επιτελείο, σωστό φιλοσοφικό πλαίσιο κ.λπ. τότε καθημερινά πλάθεις έναν καλύτερο εαυτό (κάι-ζεν, συνεχή βελτίωση, το λένε οι Γιαπωνέζοι), πετυχαίνεις τους στόχους-επιθυμίες σου, κατακτάς τελικά την ευτυχία σου-ή έστω ένα κομμάτι της.

Τι κατά τη γνώμη σας είναι αυτό που μας...διαφεύγει στη διάρκεια της καθημερινότητας που ζούμε;

   ΑΠ: Απλές έννοιες, όπως η απλότητα, η καλοσύνη, η γαλήνη, η αγάπη, που μπορούν να μας ανοίξουν το δρόμο προς την ευτυχία, χάνονται μέσα στη σκόνη της καθημερινότητας. Αν προσέξουμε καλύτερα γύρω μας χωρίς να είμαστε βιαστικοί, αγχωμένοι, φοβισμένοι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη, γιατί θα ανακαλύψουμε -ξανά- την ομορφιά ενός λουλουδιού, τη ζεστασιά ενός χαμόγελου, την αγάπη που εκπέμπει ένας φίλος. (Όμως ας μην είμαστε αφελείς -αλλά προετοιμασμένοι- και το φθονερό βλέμμα ενός εχθρού).   

Έχοντας δραστηριότητα σε πολλά επίπεδα : Αυτοδιοίκηση, ιατρικό επάγγελμα, συγγραφή, επικοινωνία μέσω ΜΜΕ ή με άλλους τρόπους, τι είναι αυτό που έχετε αποκομίσει και το θεωρείτε ως "μάθημα ζωής;"

   ΑΠ: Η Κηπουρική του μυαλού (τι κάνει ένας καλός κι επίμονος κηπουρός; Ξεχορταριάζει, φυτεύει, καλλιεργεί, προφυλάσσει) είναι ένα μεγάλο δίδαγμα για το τι να κάνω σ' αυτή τη ζωή με τον εαυτό μου -κι όχι μόνο. Το περιγράφω στο υπό έκδοση βιβλίο ("Δαμάζοντας τη μεγάλη ροζ αρκούδα"). Ένα δεύτερο δίδαγμα είναι: "Όλοι είναι προμηθευτές, αγόραζε. Όλοι είναι πελάτες, πούλα". Το τι θα αγοράσεις και τι θα πουλήσεις είναι το κρίσιμο σημείο.

Πολλοί λένε πως οι αρχαίοι Έλληνες έχουν κοινά στοιχεία στον τρόπο που σκέφτονταν ή στο μοντέλο ζωής που ακολουθούσαν , με τους Ιαπωνέζους. Ίσως , οι γιαπωνέζοι να κράτησαν περισσότερα στοιχεία της κουλτούρας τους και εμείς να τα χάσαμε στην πορεία, έχοντας και οι ίδιοι πρόβλημα πολιτιστικής ταυτότητας Πιστεύετε ότι ισχύει κάτι τέτοιο; Εσείς για ποιον λόγο σκεφτήκατε να έχετε στον πυρήνα του έργου σας αυτή την γιαπωνέζικη οπτική των σαμουράι; Σας γοητεύει απλώς, ή συμβολίζει και κάτι άλλο; 

   ΑΠ Είναι αλήθεια πως έχω ένα μικρό (μικρό;) κόλλημα με τους Γιαπωνέζους χωρίς αυτό να σημαίνει πλήρη αποδοχή του ό,τι προέρχεται από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου. Οι σαμουράι, που αναφέρονται   στο βιβλίο, είναι ένα μείγμα σκληρότητας και τρυφερότητας, όπως είναι και τα σπαθιά τους, τα περίφημα κατάνα, που φτιάχνονται με αναδιπλώσεις και χιλιάδες χτυπήματα μαλακού και σκληρού ατσαλιού. Δεν είναι εντυπωσιακό λίγο πριν τη μάχη ο σαμουράι να γράφει ένα ποίημα, ένα χάι-κου; 

   Είναι αλήθεια πως σε πολλά θυμίζουν αρχαίους Έλληνες και ιδιαίτερα Σπαρτιάτες. Είναι αλήθεια επίσης πως εμείς οι νεότεροι Έλληνες υποχωρούμε μπροστά στην πολιτιστική επίθεση (σχεδιασμένη;) από τη Δύση-κάποια κέντρα της. Φυσικά υπάρχουν νησίδες αντίστασης, όμως ποια είναι η γενική εικόνα; Δίπλα σε πανανθρώπινες αξίες και πολύτιμες διδαχές που επεξεργάστηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι εξαπλώνονται στην ελληνική κοινωνία η φτήνια, η αναξιοπρέπεια, ο κούφιος μιμητισμός, η δουλικότητα. Ο καταναλωτισμός και η επίδειξη κυριαρχούν, ενώ τα πρωινάδικα και τα σόου στην τηλεόραση διδάσκουν την κενότητα και το τίποτα. Έτσι συνθλίβονται οι παγκόσμιες αξίες που σφυρηλάτησαν οι αρχαίοι πρόγονοι.

ΒΑΛΕ ΚΑΛΑΘΙ ΣΤΗ ΖΩΗ: ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΧΑΝΘ

Έξι στις δέκα χώρες (ποσοστό 61%) εμφανίζουν σοβαρές ελλείψεις σε αίμα και δεν καλύπτουν επαρκώς τις ανάγκες τους.

Μια νέα διεθνής επιστημονική μελέτη εκτιμά ότι κάθε χρόνο οι ελλειμματικές χώρες χρειάζονται τουλάχιστον άλλα 100 εκατομμύρια μονάδες αίματος.

Μη χάνεις ούτε μία μέρα.

Έλα μαζί μας στις 23 Νοεμβρίου και βάλε το δικό σου ΚΑΛΑΘΙ στη ζωή.

Κάθε σταγόνα αίματος έχει αξία. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη!

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΧΑΝΘ

ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ