Δημήτρης Παπαβίτσας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΒΙΤΣΑΣ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
«Κάθε ποιητής μιλάει σαν νήπιο, δηλαδή ακατανόητα για κείνους που έχουν ξεχάσει την πρώτη τους, την πιο αληθινή γλώσσα».
«Η ποίηση είναι η αυθεντικότερη
γλώσσα, δηλαδή νηπιακή γλώσσα, όπου το πράγμα, η έκφρασή του, η ονομασία του, η
περιγραφή του, ο ήχος του, η μνημιακή του ανάκληση, όλα μαζί είναι ένα», έγραφε
ο γιατρός και ποιητής Δημήτρης
Παπαβίτσας που γεννήθηκε σαν σήμερα στη Σάμο.
Μου κάνει εντύπωση που αυτός ο έξοχος
λυρικός ποιητής που κύλησε την τέχνη του στα βήματα της γενιάς των νεωτερικών
ποιητών του μεσοπολέμου, Γιώργου Σεφέρη, Ανδρέα Εμπειρίκου, Νικηφόρου
Βρεττάκου, Οδυσσέα Ελύτη, Γιάννη Ρίτσου, Γιώργου Θέμελη και Νίκου Εγγονόπουλου,
μένει …ξεχασμένος , ακόμη κι από τις πιο αναλυτικές μηχανές αναζήτησης του
Διαδικτύου.
Πολύτιμα αλιεύματα συνέλλεξα από τη θάλασσα του Inetrnet (http://trenopoiisis.blogspot.com/2015/09/dimitris-papaditsas.html
και από τον τοίχο του#Stefanos Elmazis) και τα παρουσιάζω . Έναν στίχο
ακόμη, ένα ποίημα αν προσθέσω θάναι καλά. Άλλωστε τι θέλει κάθε δημιουργός; Να
αφήνει και να νιώθουν οι άλλοι το αποτύπωμά του…Ή μήπως όχι;
Ὁ ψίθυρος «κουράγιο φίλε» στὸ αὐτὶ τοῦ κοκκαλιάρη ἀφρικανοῦ
Μαγνήτης ποὺ ἠλεκτροθυμίζει, χωάνη κυκλοέλικτη αἰσθημάτων
Ἀνάποδος στροβιλισμὸς ὅλων μαζὶ τῶν ζωντανῶν μέσα στὸ βόγγο τῆς θαλάσσης,
ὅπως καθρεφτίζει
Ἄστρο τὸν κάτοικο τοῦ ψαροκάλυβου ποὺ λείπει:
Ἐμένα ποὺ δὲ ζῶ καὶ μὲς στ’ αὐτί μου ξαγρυπνάω
Αἰῶνες.
«Ό,τι κέρδισες το πρωτοβλέπεις σ ένα κομμένο φύκι
που ξεσκεπάζει το χρυσό απ τη νύχτα ψάρι
Και το ακροούρανο που πολλαπλασιάζει
και μηδενίζει με τρόπους θύμησης
Εκείνο το έμβρυο φως που σε ανεβάζει
στην ανάστασή του απ τον φονιά της καρδιάς σου.
Χαρά του ματιού να το πλάθει
Χαρά του ματιού που το αντιφεγγίζει με
όλα τα σύννεφα και τις πενίες
Κουφή σκαλισμένη πέτρα που άχνισε
λόγια και στόμα που τα βροντοφώνησε
Η χάρις έρχεται απ το πούπουλο κι όχι
απ το φτέρωμα του παγονιού.
Κι από μια συλλαβή σ ένα δάσος κατεβαίνει
κανείς στο τίποτα της ρίζας του»
