Κάθε Κυριακή την ίδια ώρα
Τζίνα Ψάρρη Εκδόσεις Υδροπλάνο «Τώρα έχω μια καλή δικαιολογία για να μην πάω στην εκκλησία», γέλασε και άνοιξε το ραδιόφωνο. Όχι πως είχε καμιά διάθεση να παρακολουθήσει καμιά εκπομπή . Μια φωνή ήθελε να ακούσει και λίγες ευχάριστες νότες να χορεύουν γύρω της. Έφαγε κάτι πρόχειρο και, όπως πάντα, στις τέσσερεις ακριβώς, χώθηκε στη φαρδιά πολυθρόνα μπροστά στο παράθυρο για να απολαύσει τον καφέ της. Με δυο κουταλιές ζάχαρη, ακριβώς όπως ο πατέρας της, η αρρώστια δεν την είχε φοβίσει στο ελάχιστο. Αναζήτησε το κομπολόι του, χάιδεψε για ώρα τις κεχριμπαρένιες χάντρες και νοστάλγησε. Το αρχοντικό της στη Μενεμένη, τα γλυκά ελαφίσια μάτια του αδικοχαμένου αδερφού της, την Εμινέ. Πού να βρισκόταν άραγε; Πώς να ήταν τώρα η ζωή της; Θυμήθηκε με απόλυτη διαύγεια τη φτωχική ζεστασιά του σπιτιού της φιλενάδας της, τις κατάμαυρες πλεξούδες της, τα γέλια που έκαναν παρέα. Και μετάνιωσε που δεν αποδέχτηκε την πρόσκληση της Ξανθής να κατέβει στην πρωτεύουσα για τις γιορτές. Μετάνιωνε που καθόλου δ...