Οι δημοσιογράφοι , η ενσυναίσθηση και οι ενώσεις...

Η Μαρία παραιτήθηκε από την εφημερίδα κι αφοσιώθηκε στην οικογένειά της. Μετά το δεύτερο παιδί τα πράγματα δυσκόλεψαν και δεν είχε που να το αφήσει, για ν ανταπεξέλθει σε ένα τόσο εντατικό ωράριο...

Τότε , κανείς δεν ήξερε , δεν φανταζόταν τι περίμενε τον κλάδο, τι περίμενε την κοινωνία ολόκληρη...

Δύο χρόνια μετά οι τριγμοί ξεκίνησαν από τα ανταποκριτικά γραφεία. Οι απολύσεις ήταν αναπόφευκτες «και τι να το κάνω το γραφείο στη Θεσσαλονίκη , κοστίζει πολύ» είπαν τα αφεντικά κι εμείς –κάποιοι- σκεφτήκαμε να συνασπιστούμε (έγινε της πολιτικής μόδας κι αυτό) και να φτιάξουμε ένα δικό μας γραφείο ανταποκριτικό να μοιράζουμε τα θέματα στην Αθήνα , να γίνουμε τ αφεντικά του εαυτού μας. Το αποτέλσμα; Η Γεωργία δέχθηκε να κάνει το σπίτι της γραφείο ανταποκριτικό και να δουλεύει για έξι άτομα (one woman show) κάποιοι πέσαν να τη φάνε... «είναι αντισυναδελφικά αυτά» και εμείς λουφάξαμε , δεν τα βρήκαμε, δεν αποφασίσαμε γρήγορα και πρακτικά γιατί χρόνια μάθαμε να είμαστε υπάλληλοι (μεγάλη λούμπα κι αυτό γιατί ιδρυματοποιεί τον κόσμο) να δεχόμαστε εντολές και κάποιοι από το Διοικητικό της Ένωσης μας εξήγησαν ότι ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι και εργοδότης, το απαγορεύει το καταστατικό.

Ο Γιώργος και η Μαρία δεν ήλθαν στη Συνέλευση της Ένωσης, ούτε θα ψηφίσουν , ούτε θα πληρώσουν , ούτε θα ξαναπατήσουν γενικά γιατί έχουν στρώσει το site και πρέπει να δουλέψουν , από αυτό ζουν, από αυτό κυνηγούν τις διαφημίσεις και τις επαφές για τα συνέδρια που διοργανώνουν...Όχι ούτε το καταστατικό, ούτε οι γενικές συνελεύσεις, ούτε οι ημερίδες μπαίνουν στην ουσία του θέματος του ίντερνετ άλλωστε όπως λέει και πάλι το συνδικαλιστικό πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε , δεν μπορούμε να είμαστε οι εργοδότες του εαυτού μας ούτε όταν δεν υπάρχει για μας πλέον άλλη επιλογή.

Το ΤΣΠΕΑΘ δεν ασφαλίζει τους μπλοκάκηδες (αυτούς με το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών) διότι φαίνεται ότι για το ταμείο ο δημοσιογράφος μπορεί να έχει μόνο μισθωτή και ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ εργασία με μισθό , έστω κι αν με τις ευλογίες όλων (μα όλων) τον αποχαιρέτησε για πάντα...

Στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΜΘ η αίθουσα όπου γίνονταν οι ομιλίες και οι εισηγήσεις ήταν σχεδόν άδεια. Δεν ήρθαν ούτε η Μαρία, ούτε ο Γιώργος, ούτε η Γεωργία, ούτε πολλοί ακόμη άλλοι.

Το μόνο που τη γέμιζε ήταν μια διάχυτη πίκρα, η οποία αν θέλουμε να είμαστε γενναίοι και ειλικρινείς θα πρέπει να στραφεί όχι μόνο στους άλλους αλλά και σε μας τους ίδιους.

Εμείς, μπορούμε να φτιάξουμε web radio που είναι και φτηνά ως Μέσα και να ψάχνουμε πως να επιβιώσουμε κυνηγώντας όπως έκαναν (τυπικά τουλάχιστον) και οι εργοδότες μας τόσα χρόνια, διαφημίσεις.

Εμείς, μπορούμε να φτιάξουμε και sites και ίσως αν βοηθηθούμε μέσα από προγράμματα συγκεκριμένα και free press για να πουλάμε και να διαχειριζόμαστε μόνοι μας τη δουλειά μας και τους εαυτούς μας.

Εμείς. Και οι συνδικαλιστές μας καλό θα είναι  να αναθεωρήσουν και καταστατικά και πεποιθήσεις γιατί το βασικό ερώτημα που τίθεται πλέον είναι εάν θα έχουμε δουλειά και ψωμί να φάμε.

Το κείμενο αφιερώνεται στη Ματούλα που σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο, καμάρωσε για την πτυχιακή της, βρήκε δουλειά σε κανάλι μεγάλης επαρχιακής πόλης και βρέθηκε σε μία ώρα μέσα εκτός του χώρου οριστικά. Στη Ματούλα που για να επιβιώσει σήμερα είναι μια καλή ασφαλίστρια . Στην Ματούλα που την περιμένω αύριο να μου εξηγήσει πως με 50 ευρώ το μήνα θα έχω μια ασφάλιση υγείας , την οποία σε λίγο δεν θα μου την παρέχει ο ασφαλιστικός μου φορέας που χρυσοπλήρωνα όσο εργαζόμουν 12 ώρες την ημέρα.

Κι όσο για την ενσυναίσθηση, επειδή την αναφέρω και στον τίτλο, καλό θα ήταν όσοι διοικούν και παίρνουν αποφάσεις να ρίξουν μια ματιά στα λεξικά να δούνε τι σημαίνει...

Εν-συναίσθηση θα πει να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Να νιώθεις τα συναισθήματά του, να βιώνεις τη δική του κατάσταση. Οι ερευνητές των παραψυχολογικών φαινομένων στο εξωτερικό, όπου το ν ασχολείσαι με όσα δεν μπορούν να εξηγηθούν δεν σε κάνει ούτε τρελό ούτε φρικιό όπως εδώ, υποστηρίζουν ότι οι διαισθητικοί έχουν αυξημένο βαθμό ενσυναίσθησης , δηλαδή έχουν την ικανότητα να βιώσουν την εμπειρία σου. Εγώ θυμάμαι τον πατριό μου που μούλεγε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα «κάντο δικό σου», δηλαδή έλα στη θέση μου και τώρα που πέρασαν τα χρόνια τον ευχαριστώ γιατί τουλάχιστον μ έκανε να σκεφτώ πολλά πάνω σ αυτή την κουβέντα...

Κάντε το λοιπόν δικό σας κυρίες και κύριοι που παίρνετε αποφάσεις, που κρίνετε, που έχετε αρμοδιότητες και που ψηφίζετε.

Και συνειδητοποιήστε ότι οι αίθουσες όπου μιλάμε για συνδικαλισμό και μέλλον θα μένουν άδειες όσο κάποιοι δεν θέλουν και δεν μπορούν να έρθουν στη θέση των ανθρώπων που ψάχνουν λεφτά για να πληρώσουν το νοίκι τους.   

Σ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΙΔΟΥ