O ΧΡΟΝΟΣ (ΔΕΝ) ΘΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ!

Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΔΕΝ) ΘΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ

Από τους επάνω ορόφους της οικοδομής ακουγόταν αχνά ο ήχος των τρίγωνων . Παιδικές φωνές , μάλλον όχι και τόσο παιδικές, οι νότες δεν ανέβαιναν τόσο ψηλά, βιαστικές συλλαβές : Αρχιμηνιά , αρχιχρονιά και βιαστικά βήματα στις σκάλες.

Αυτή, στέκονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας με την πόρτα ανοιχτή , κάπως αμήχανη. Στα χέρια της κρατούσε μερικές σακούλες από το φούρνο κοίταξε ψηλά προς τα σκαλιά και μετά έκλεισε πάλι αθόρυβα την πόρτα ψάχνοντας κάπου να καθίσει…

-Περιμένετε τα παιδιά ; ρώτησα χαμογελαστά , το άγχος έχει πια φύγει με το χρόνο –ποιον χρόνο ; θα γράψω σε λίγο γι αυτόν- μένει μόνο μια σκιά απ όσα πέρασαν, μια ανάμνηση που ζυγίζει κάθε φορά , ανάλογα με τη διάθεση πόσο δυσάρεστη ή ευχάριστη θα είναι…

-Δύσκολοι καιροί…Τους περιμένω κάτω από την οικοδομή να μη συμβεί τίποτε…

-Κι εγώ το ίδιο έκανα κάποτε…συμπλήρωσα με ένα «καλή χρονιά» κι ο χρόνος (πάλι αυτός), γύρισε πίσω στα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, τότε που τους περίμενα κάτω από τις οικοδομές να πουν τα κάλαντα,  να ακούω από πάνω τις φωνές τους και να τους συμβουλεύω : «Μην κάνετε βήμα μέσα στο σπίτι , ακόμη κι αν σας καλέσουν να σας κεράσουν κάτι ή να σας δώσουν λεφτά. Πάντα ,μα πάντα θα περιμένετε απ έξω»

Τόσες συμβουλές και προστατευτισμοί, και προβλέψεις που σπάνια επαληθεύονται κι ο χρόνος που περνά από δίπλα μου καμιά φορά νομίζω από μέσα μου, μ ένα δικό του ρυθμό. Έναν ρυθμό που δεν συμβαδίζει με τον δικό μου. Νομίζω πως τελικά επειδή οι άνθρωποι στις κοινωνίες ετεροκαθοριζόμαστε , μετράμε το χρόνο με την απόσταση ενός άλλου: Πόσο χρονών είναι τα παιδιά, πόσον καιρό δουλεύεις, σε πόσα χρόνια βγαίνεις στη σύνταξη…

Πόσος χρόνος τελικά έχει περάσει από κείνα τα κάλαντα; Από τότε που οι τράπεζες βάλανε πόρτες ασφαλείας και δεν μπορούσαν να μπούνε μέσα τα πιτσιρίκια για να «τα πούνε»; Από τις πρόσφατες αναχωρήσεις στα αεροδρόμια; Από τις μετακομίσεις; Από το ρήμα μεγάλωσα, πόσος χρόνος έχει τελικά περάσει;  

Και για να ρωτήσω σαν τον Σάλιντζερ, πού πάει ο χρόνος όταν φεύγει; Μπορεί να φύγει χωρίς να έλθει άλλος χρόνος;

Ακούω από μακριά τα κάλαντα στις οικοδομές, -όλο και λιγότερα είναι αλήθεια-, με βιαστικές φωνές και γρήγορα βήματα που ποδοβολούν τις σκάλες και νοιώθω πως έμεινα μετέωρη στον χρόνο που ολοκλήρωσε τη διαδρομή του και σ αυτόν που περιμένω να ξεκινήσει  να γράφει στο…κοντέρ.

Κι αν το σκεφτείς , ίσως να είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που ζούμε σε έναν χρόνο-άχρονο. Έναν χρόνο που έπαψε να μετρά μέσα από τους άλλους, αλλά τώρα που είναι ολόδικός μας δεν ξέρουμε από πού να κάνουμε την έναρξη. Να πατήσουμε το ….start

«Ο χρόνος μέσα μου για πάντα μέσα μου» που τραγουδάνε και οι Λάμδα https://www.youtube.com/watch?v=NTe7lALDFKg (βάλτο ν ακούσεις είναι καλό)

Ο χρόνος μέσα μου μετρά, όταν εκπληρώνεται μια ευχή, μια υπόσχεση, μια επιθυμία. Τότε ο χρόνος ξεκινά και γεμίζει τα τεφτέρια του όπως και τα δικά μου. Τότε εγώ κι ο χρόνος , ταυτιζόμαστε. Τότε μπορώ να πω χρόνια πολλά. Εύχομαι λοιπόν φέτος να ξεκινήσουμε –ο καθένας όπως το επιθυμεί- το μέτρημα με την πραγματοποίηση μιας ευχής…

Αυτή τη στερνή νύχτα του 2019 κάπου ανάμεσα (αλλά όχι ακριβώς) στη δεκαετία που κλείνει , στην αρχή του κύκλου θα κρατήσω την ανάσα μου και θα φυσήξω ψηλά να φτάσει μέχρι τα αστέρια το ξεκίνημα του χρόνου χωρίς στερητικό α και μετεωρισμούς, αλλά με εκπληρώσεις. Τότε , όλα θα έχουν μπει στη θέση τους, κι ο χρόνος στη δική του.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

OI ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ. ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

… «Φτάνοντας επιτέλους στο σημείο του τοκετού, τα μάτια του «διάβασαν» τη γαλήνη, η οποία βασίλευε στο ευλογημένο μέρος. Η Μαριάμ είχε αγκαλιά το μωρό, το οποίο θήλαζε από το στήθος της, η Μεράβ κρατούσε τον επίδοξο «αντιγραφέα» μέσα στη βρώμικη φασκιά του και ο Ιωσήφ κοιτούσε με ένα απλανές βλέμμα τις δύο γυναίκες σαν χαμένος. Δεν πέρασε και λίγα ο καημένος, σκέφτηκε ο νεαρός άντρας. Αμέσως μετά πήγε ν αρθρώσει μια λέξη αλλά τον πρόλαβε η Μαριάμ.

-Πρας Αχαβά (δώρο αγάπης)  του είπε , βγάζοντας το βρέφος  που είχε ήδη αρχίσει να κουράζεται  από τη θηλή του στήθους της και τείνοντάς το προς τον Νεχεμιγιάχ. Ο Νεχεμιγιάχ με δειλία, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του , άπλωσε απρόθυμα τα χέρια για να το πιάσει. Ώρες πριν ήταν έτοιμος να σκοτώσει το έτερο βρέφος  που βρισκόταν  εκεί μέσα και τώρα η γυναίκα που αγαπούσε του  πρόσφερε  το «Βραβείο Αγάπης». Δεν είχε ξαναπάρει μωρό στην αγκαλιά του, πόσο μάλλον μωρό που ήταν δικό του! Με προσεκτικές κινήσεις το έπιασε , το κοίταξε και το σήκωσε ψηλά, λέγοντας προφανώς κάποια μυστικιστική προσευχή από μέσα του. Στιγμές μετά αφού το μωρό άρχισε πάλι να κλαίει, το έδωσε πίσω στη μητέρα του.

-Μπεκόρ (πρωτότοκος γιος) είπα, και επέστρεψε το βρέφος στην αγκαλιά της Μαριάμ , που τον κοίταζε με ένα αψυχολόγητο  βλέμμα γεμάτο  ερωτηματικά , μα σίγουρα με μια αίσθηση ανακούφισης. Είχε αισθανθεί ένα πρωτόγνωρο γι αυτόν αίσθημα , ένα αίσθημα ευθύνης τόσο για το βρέφος, όσο και για τον εαυτό του. Απρόθυμα, φώναξε τον Ιωσήφ και τον κάλεσε ν αποσυρθούν από εκεί για ν αφήσουν τις γυναίκες να ξεκουραστούν. Ο  ηλικιωμένος άντρας υπάκουσε και σηκώθηκε. Κάθισαν λίγο παρακάτω, κοντά σε μια αυτοσχέδια εστία φωτιάς με πέτρινη βάση και μια μεταλλική καμινάδα , που βρισκόταν κοντά στο κέντρο του στάβλου. Ο βοσκός των ζώων την είχε τοποθετήσει εκεί για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.»

 

΄Μια διαφορετική προσέγγιση της Άγιας Νύχτας από το βιβλίο του Δημήτριου Παπαδόπουλου «Οι Γιοί της Επαγγελίας» εκδόσεις Πηγή.

1^ος αιώνας πΧ Ο ρωμαϊκός Αετός έχει ανοίξει τα φτερά του επάνω από το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Κάτω από την προστασία του, οι σιδηρόφρακτες λεγεώνες καταλαμβάνουν το ένα έθνος μετά το άλλο με εφόδια την άριστη οργάνωσή τους, την πειθαρχία τους και το άκαμπτο ηθικό τους.

Η μοναδική ελπίδα για αντίσταση, σύμφωνα με τους αρχαίους χρησμούς, ίσως να αναπτύσσεται στην κοιλιά μιας κοινής θνητής , στην επικράτεια όπου βασιλεύει ο Ηρώδης ο Μέγας, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να γεννηθεί. (…)Ποιος ήταν ο σκοτεινός ρόλος της ρωμαϊκής αντικατασκοπείας στα σχέδια των μυστικών οργανώσεων της εποχής; Μια διπλή πράκτορας στη μικρή Ιερουσαλήμ, ίσως να κατέχει τις απαντήσεις για όλα αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα…

Οριοθετώντας την Έξυπνη Θεσσαλονίκη!

Οριοθετούν θέσεις για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα (στη φωτό με την καθηγήτριά τους Πέρη Μεντζέλου και τον Αντιπεριφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Κώστα Γιουτίκα),

επισκέπτονται τους σταθμούς

δωρεάν φόρτισής τους, κάνουν ερωτηματολόγια, επιτόπιες παρατηρήσεις, εκπονούν εργασίες όπως αυτή για το έξυπνο πάρκινγκ και παρουσιάζουν κάθε χρόνο τη δουλειά τους (10 Ιανουαρίου στη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Κυριών Θεσσαλονίκης)…

Είναι οι φοιτητές του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Αλεξάνδρειας Πανεπιστημιούπολης του Διεθνούς Πανεπιστημίου που στο πλαίσιο του μαθήματός τους «Έξυπνες Πόλεις» κάνουν πράξη τις ιδέες τους για μια καλύτερη, ποιοτικότερη καθημερινότητα από αυτή που ζούμε.

Η καθηγήτριά τους Πέρη Μεντζέλου διδάσκει αυτό το μάθημα τέσσερα χρόνια τώρα σε 56 μέχρι σήμερα μαθητές και όπως δηλώνει είναι περήφανη και εντυπωσιασμένη από τις ιδέες των φοιτητών της αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τις κάνουν πράξη.

«Η ιδέα της έξυπνης πόλης δεν είναι στατική. Συνεχώς εξελίσσεται Πρόκειται για μια σειρά διαδικασιών με τις οποίες οι πόλεις ενσωματώνουν τις ψηφιακές τεχνολογίες και τις μετατρέπουν σε καλύτερες υπηρεσίες προς τους πολίτες, σε βέλτιστη χρήση πόρων, σε όσο το δυνατόν μικρότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον», λέει.

Πόλεις βιώσιμες, ανθεκτικές, πόλεις σύγχρονες που μετατρέπουν το «ευ ζην» σε καθημερινότητα.

Σ αυτές τις πόλεις θέλουμε να ζήσουμε. Αυτές τις πόλεις σχεδιάζουν οι φοιτητές μας.

Φωτό από την επίσκεψη των φοιτητών στο "Έξυπνο Κτίριο" της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας