stelaris

Ήταν μια μέρα σαν αυτή. Ήσυχη, συνηθισμένη. Η Άνοιξη έρχονταν επιτέλους. Θα πηγαίναμε μια εκδρομή πιθανόν το Σαββατοκύριακο. Και εκείνη τη μέρα της 26ης Φεβρουαρίου στις μεσημεριανές ειδήσεις πληροφορηθήκαμε ότι το πρώτο κρούσμα μιας πολύ μεταδοτικής θανατηφόρας ασθένειας , του κορονοϊού εντοπίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Μετά όλα άλλαξαν. Ανεπαισθήτως κλειστήκαμε από τη ζωή μας έξω, για να παραφράσουμε τον ποιητή. Ήθελα να γράψω κάπου εδώ ότι τότε ακόμη ζούσες αν και η υγεία σου ήταν πολύ επιβαρυμμένη κι αυτό με έκανε να ιδρώνω πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας. Αγοράσαμε υφασμάτινες μάσκες αρχικά -μετά μπήκαν στη ζωή μας οι άλλες οι ασφαλείας που φορώ μέχρι και σήμερα- κάποιες τις έχω κρατήσει ως ενθύμια. Συμπληρώναμε ειδικά έντυπα κυκλοφορίας για να βγούμε έξω, μπήκε στη ζωή μας η τηλεργασία (και η απομόνωση), τα αντισηπτικά, ο καταναγκασμός της αποστείρωσης, τα δυστοπικά έργα και ο Φράχτης του Netflix. Όσοι είχαν κατοικίδιο ήταν πιο τυχεροί. Με ειδικό κωδικό το έβγαζαν έξω, έβλεπ...