Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΟ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ

Μπορείς να ζήσεις διαφορετικά.

Ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο κείμενο από τον Michael Crichton .Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Κράτος του Φόβου». Μια στοχαστική ματιά σ αυτό που αποκαλούμε ΣΥΣΤΗΜΑ από έναν άνθρωπο που στην Ελλάδα έγινε περισσότερο γνωστός από το χώρο της επιστημονικής φαντασίας...

Μάλλον αυτό που ζεις μπορείς να το ορίσεις –σε μεγάλο βαθμό- πρώτα μέσα σου, αγνοώντας τον ιστό που υφαίνεται γύρω σου:

«...Επί πενήντα χρόνια, τα δυτικά κράτη διατηρούσαν τους πολίτες τους σε μια κατάσταση μόνιμου φόβου. Φόβος για την ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ. Φόβος ενός πυρηνικού πολέμου. Η κομμουνιστική απειλή. Το σιδηρούν παραπέτασμα.Η Αυτοκρατορία του Κακού. Και στις κομμουνιστικές χώρες, το ίδιο πράγμα αντίστροφα. Φόβος για μας. Και ξαφνικά, το φθινόπωρο του 1989, όλα αυτά τελείωσαν. Πάνε , χάθηκαν. Τέλος. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου δημιούργησε ένα κενό φόβου, Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Κάτι έπρεπε να το γεμίσει.(...) Άλλες κρίσεις  πήραν τη θέση του Ψυχρού Πολέμου. Τώρα έχουμε να φοβόμαστε τον εξτρεμιστικό φονταμενταλισμό και τη μετά την 11^η Σεπτεμβρίου τρομοκρατία, και αυτοί είναι σίγουρα καλοί λόγοι για να φοβάται κανείς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είανι ότι υπάρχει πάντα ένα αίτιο φόβου. Το αίτιο μπορεί νααλλάζει με το χρόνο αλλά ο φόβος υπάρχει πάντα. Πριν από την τρομοκρατία φοβόμασταν το τοξικό περιβάλλον. Πριν από αυτό είχαμε την κομμουνιστική απειλή, Το θέμα είναι ότι το συγκεκριμένο αίτιο του φόβου μπορεί να αλλάζει , αλλά δεν είμαστε ποτέ χωρίς τον ίδιο τον φόβο. Ο φόβος διαποτίζει την κοινωνία σε όλες τις πτυχές της . Αέναα.

...

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο εκπληκτική είναι η δυτική κουλτούρα ; Τα βιομηχανοποιημένα κράτη παρέχουν στους πολίτες τους πρωτοφανή ασφάλεια, υγεία και ανέσεις. Η μέση διάρκεια ζωής αυξήθηκε κατά πενήντα τοις εκατό τον τελευταίο αιώνα. Παρ όλα αυτά , οι σύγχρονοι άνθρωποι φοβούνται απελπιστικά. Φοβούνται τους ξένους, τις αρρώστιες, την εγκληματικότητα, το περιβάλλον. Φοβούνται τα σπίτια μέσα στα οποία ζουν , τις τροφές που τρώνε, την τεχνολογία που τους περιβάλλει. Και τους προκαλούν ιδιαίτερο πανικό αυτά που δεν μπορούν καν να δουν: μικρόβια, χημικές ουσίες, πρόσθετα, ρύποι. Φόβος , νευρικότητα, ανησυχία και κατάθλιψη. Και, κάτι ακόμη πιο εκπληκτικό, είναι σίγουροι ότι το περιβάλλον καταστρέφεται γύρω τους. Απίστευτο! Μια ομαδική πλάνη που μοιάζει με πίστη στη μαγεία, μία παγκόσμια φαντασίωση αντάξια του Μεσαίωνα. Όλα πάνε κατά διαβόλου ,και επομένως πρέπει όλοι να ζούμε φοβισμένοι. Εκπληκτικό.

(...)

Τον παλιό καιρό, οι πολίτες της Δύσης πίστευαν ότι το κράτος τους κυβερνάται από κάιτ που είχαν ονομάσει στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Ο Αϊζενχάουερ προειδοποίησε τους Αμερικανούς γι αυτό στη δεκαετία του 1960 , και οι Ευρωπαίοι μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους, ήξεραν πολύ καλά τι σημαίενι αυτό για τις χώρες τους. Αλλά το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα δεν είναι πια η κύρια κατευθυντήρια δύναμη της κοινωνίας. Το ονομάζω πολιτικο-νομικό-δημοσιογραφικό σύμπλεγμα. Το ΠΝΔ. Και είναι αφοσιωμένο στη διάδοση του φόβου στον κόσμο, με το πρόσχημα ότι προωθεί την ασφάλεια.

(...)

Τα δυτικά κράτη είναι ασφαλή . Όμως οι πολίτες δεν νιώθουν ότι είναι, εξαιτίας του ΠΝΔ. Και το ΠΝΔ είναι ισχυρό και σταθερό, ακριβώς επειδή ενώνει τόσο πολλούς θεσμούς της κοινωνίας. Οι πολιτικοί χρειάζονται το φόβο για να ελέγχουν τον πληθυσμό. Οι δικηγόροι χρεάζονται κινδύνους για να γίνονται δίκες και να βγάζουν λεφτά. Τα μέσα ενημέρωσης  χρειάζονται τρομακρικές ειδήσεις για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού. Αυτές οι τρεις εξουσίες μαζί είναι τόσο ισχυρές, ώστε μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους ακόμη κι αν οι φόβοι που προωθούν είναι τελείως αβάσιμοι. Ακόμη κι αν δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.»