Η κρίση του 2010 είχε αρχίσει να φαίνεται στην αγορά δύο τουλάχιστον χρόνια πριν. Τότε ήταν που η Μαρία και ο άνδρας της επίσπευσαν την συνταξιοδότηση και έκλεισαν το μαγαζί. Ευτυχώς. Γιατί ένα χρόνο μετά ,τα λουκέτα άρχισαν να εμφανίζονται στη γειτονιά . Και μετά το ΄12 τα μαγαζιά έκλειναν το ένα μετά το άλλο στην Εγνατία, την Τσιμισκή, τη Βασιλίσσης Όλγας. Και τίποτε να μην γνώριζες για την Ελλάδα, μόνο τα λουκέτα που μετρούσες στα καταστήματα και τα ΙΧ αυτοκίνητα που κινούνταν στους άδειους δρόμους , καταλάβαινες ότι δεν πάει καλά.
Έτσι κι ο Ευθύμης που γύρισε από την Αγγλία το 2013 (γρουσούζικη χρονιά) με ένα πτυχίο νααα και μια απογοήτευση άλλη τόση.
Τα πράγματα δεν πήγαν καλά ποτέ στην Ελλάδα από τότε που επέστρεψα, μου λέει τώρα πατώντας τέρμα το γαζί για την τελευταία μάσκα.
Βρισκόμαστε στην Εγνατία, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ο Ευθύμης μπροστά στη ραπτομηχανή της μάνας του ολοκληρώνει την τελευταία κολεξιόν από πολύχρωμες υφασμάτινες μάσκες.
«Κάτι ρετάλια είναι που τους περνάω λάστιχο και πατάω δυό γαζιά στο πλάι. Μ ό,τι ύφασμα έχω», λέει.
Για τον Ευθύμη και την οικογένειά του , οι δύο απανωτές κρίσεις που ολοκληρώνουν …επιτυχώς τον κύκλο μιας δεκαετίας κι αθροίζουν ήδη χρόνια στη δεύτερη, ήταν μια ολοκληρωτική αλλαγή τρόπου ζωής και προσανατολισμού. Και μην ακούτε αυτά τα σούπερ αισιόδοξα ότι «η κρίση γεννά ευκαιρίες» γιατί ποτέ δεν είναι τα πράγματα έτσι ή τουλάχιστον ακριβώς έτσι…
«Η μητέρα μου περιμένοντας μια σύνταξη που βγήκε μετά από τρία χρόνια μισή ακριβώς από ότι είχε αρχικά υπολογιστεί, έπιασε ξανά τη ραπτομηχανή της. Στην αρχή, γάζωνε και μερεμέτιαζε για τις γειτόνισσες αλλά μετά από δύο χρόνια η δουλειά έγινε περισσότερη. Του δωσε και κατάλαβε κι έβγαλε τα μεράκια της , περισσότερο να μη σκέφτεται πώς ξόδεψε όλες τις οικονομίες της να με σπουδάσει και τώρα που γύρισα στην Ελλάδα δουλεύω ντελιβεράς part time. Δεν έχω παράπονο όμως. Αυτό που λένε ότι άμα θέλεις βρίσκεις και τα λοιπά, ισχύει. Αυτό που δε λένε όμως είναι ότι για να βρεις κατεβάζεις τον πήχη , τα όνειρα και τις προσδοκίες…» μου διηγείται.
«Και στη ραπτομηχανή πώς βρέθηκες;» ρωτάω.
«Κάνω το υπόλοιπο part από το συνολικό μου time . Η μητέρα μου ράβει φορέματα και μπλούζες κι εγώ παίρνω τα ρετάλια της και κάνω μάσκες. Πολύχρωμες, μονόχρωμες , φαρδιές ή λίγο πιο στενές να φαίνονται περισσότερο τα μάτια. Του δίνω και καταλαβαίνει κι εγώ για να μη σκέφτομαι… Να ορίστε είναι έτοιμη και η νέα μου κολεξιόν» και μου δείχνει τις εμπριμέ υφασμάτινες μάσκες.
Αφού είναι τα στόματα κλειστά, ας φοράνε τουλάχιστον λουλούδια…
Βγαίνοντας στο δρόμο ακούω πάλι το γάζι της ραπτομηχανής που γκαζώνει.
