Damn toys (snapshots from a marriage) Άνοιξε το πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου για να πάρει ένα πανί. Ήθελε να σκουπίσει το παρμπριζ από κάτι κουτσουλιές. Κι ήταν σα να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Ή μάλλον άνοιξε. Κυριολεκτικά. Ο Ευθύμης εκσφενδονίστηκε σχεδόν όλος μέσα εντοπίζοντας τα κουτιά με τα …παιχνίδια. Μη βάζεις όμως αποσιωπητικά γιατί όντως επρόκειτο για παιχνίδια. Για μεγάλους. Σε κλάσματα δευτερολέπτου κρατούσε στα χέρια του τις χειροπέδες με την τιγρέ γουνίτσα και τα μπαλάκια. Μικρά και μεγαλύτερα. Το κουτί ανοιγμένο, άρα χρησιμοποιημένα: Μπλιάχ! Εγώ κι ο Στέλιος κοιταχτήκαμε μαρμαρωμένοι. Κάποιος (ο σκηνοθέτης της σκηνής μάλλον) είχε κάνει pause, ένα σύννεφο καπνού έβγαινε από μέσα μου, εκείνος μάλλον πισωπάτησε αλλά ήταν αργά. Ήταν εντελώς αργά για όλα. «Μαμά, μπαμπά να τα παίξω;» «Να τα παίξεις. Γιατί όχι; Εδώ τα έχουμε παίξει όλοι εσύ δεν θα παίξεις;» Το πηγαίο χιούμορ του δεν τον εγκατέλειπε ούτε αυτή την ύστατη στιγμή, αλλά καθώς τελείωνε τη φράση του με ένα εξαιρετι