Damn toys (snapshots from a marriage)
Άνοιξε το πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου για να πάρει ένα πανί. Ήθελε να σκουπίσει το παρμπριζ από κάτι κουτσουλιές.
Κι ήταν σα να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Ή μάλλον άνοιξε. Κυριολεκτικά.
Ο Ευθύμης εκσφενδονίστηκε σχεδόν όλος μέσα εντοπίζοντας τα κουτιά με τα …παιχνίδια.
Μη βάζεις όμως αποσιωπητικά γιατί όντως επρόκειτο για παιχνίδια. Για μεγάλους.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου κρατούσε στα χέρια του τις χειροπέδες με την τιγρέ γουνίτσα και τα μπαλάκια. Μικρά και μεγαλύτερα. Το κουτί ανοιγμένο, άρα χρησιμοποιημένα: Μπλιάχ!
Εγώ κι ο Στέλιος κοιταχτήκαμε μαρμαρωμένοι. Κάποιος (ο σκηνοθέτης της σκηνής μάλλον) είχε κάνει pause, ένα σύννεφο καπνού έβγαινε από μέσα μου, εκείνος μάλλον πισωπάτησε αλλά ήταν αργά. Ήταν εντελώς αργά για όλα.
«Μαμά, μπαμπά να τα παίξω;»
«Να τα παίξεις. Γιατί όχι; Εδώ τα έχουμε παίξει όλοι εσύ δεν θα παίξεις;»
Το πηγαίο χιούμορ του δεν τον εγκατέλειπε ούτε αυτή την ύστατη στιγμή, αλλά καθώς τελείωνε τη φράση του με ένα εξαιρετικά πετυχημένο σουτ προκειμένου να φτάσω το 1.90 του τον χαστούκισα.
«Όχι μπροστά στο παιδί. Πάμε να φάμε κάτι»
«Είσαι τελείως μαλάκας;» Ούρλιαξα τόσο δυνατά, ώστε ο κόσμος που έκανε περίπατο αμέριμνος στην παραλία γύρισε και με κοίταξε βλοσυρά.
«Μαμά πεινάω»
Ο μικρός είχε αναλάβει ήδη υπηρεσία κι εγώ ήθελα να πνίξω το ίδιο μου το παιδί.
Ρε φίλε μέχρι και ερωτικά αξεσουάρ στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου;
«Θέλω διαζύγιο»
«Να ηρεμίσουμε λίγο»
«Πώς ακριβώς να ηρεμίσουμε; Παίζοντας με τις τιγρέ χειροπέδες και τα μπαλάκια;»
Μην πετάξεις τίποτε
«Εκείνο το απόγευμα τελείωσαν όποια προσχήματα είχαν μείνει»
«Και τις χειροπέδες γιατί τις κρατάς χρόνια μετά το διαζύγιο;»
«Για να θυμάμαι. Να μην ξεχάσω τι θα πει να σ εξευτελίζουν ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Να μην ενδίδω πλέον τόσο εύκολα. Να μην υποκύπτω σε ψευτοδιλήμματα τύπου μένω για τα παιδιά»
Η Μαρία την κοίταξε στα μάτια. Είχαν πλημμυρίσει για μία ακόμη φορά δάκρυα. «Σταματάει ποτέ ο πόνος της απόρριψης;» Ίσως την ίδια ερώτηση έκαναν και οι δύο στον εαυτό τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου