stelaris

Κάθε πρωί πήγαινε στην άκρη της θάλασσας. Άνοιγε την τσάντα της κι έριχνε μικρά άσπρα κομμάτια στο νερό. Νόμιζα ότι ήταν ψωμί ή κάτι τέτοιο, αλλά κανένας γλάρος δεν πέταξε πιο χαμηλά. Ο άνεμος έπαιρνε τα μαλλιά της και τής έκρυβε το πρόσωπο. Αδύνατη, μικρόσωμη χωρίς άλλα χαρακτηριστικά. Μια μέρα πλησίασα περισσότερο. Κατάλαβε την παρουσία μου κι απομακρύνθηκε χωρίς να βιάζεται. Εκείνο όμως το πρωινό του Νοέμβρη όταν τη βρήκα στο ίδιο σημείο , σήκωσε το χαμηλωμένο της πρόσωπο και μού είπε με τον πιο φυσικό τρόπο, σα να συνέχιζε μια κουβέντα που είχαμε μερικά δευτερόλεπτα πριν μια ριπή ανέμου από το πέλαγο πάρει λίγο πιο μακριά τα λόγια της: «Είναι η τελευταία ιστορία που πετάω. Γιατί αυτή είναι η πρώτη. Ερχόμουν εδώ και τής έδινα κάθε πρωί την ιστορία μου να την διαβάσει, αλλά σήμερα μού είπε ξεκάθαρα ότι δεν θα το κάνει άλλο. Κι εγώ δεν θα γράψω άλλη ιστορία γι αυτό. Κάθε κύμα που διώχνω στη στεριά, δεν γυρίζει πίσω . Κάθε τι που συμβαίνει είναι αυτό που έγινε και δεν θα ξανασυμβεί πο...