stelaris

Ο Γιώργος πιάνει τη σακούλα με χέρια που τρέμουν. Δεν είναι άπορος. Είναι μόνος και έχει πάρκινσον. Πάνω από τα 70 συνταξιούχος του ΟΑΕΕ πρώην ΤΕΒΕ με μια σύνταξη της ταλαιπώριας πεσμένη στα πατώματα που δεν λέει να σηκωθεί δεκαετίες τώρα όπως κι εκείνος. Κανονίστηκε όμως και πηγαίνει στο συσσίτιο της Εκκλησίας γιατί δεν μπορεί να μαγειρέψει πια. Τα γιουβαρλάκια του μετεωρίζονται επικίνδυνα καθώς συναντά τη Ναταλία –ένα πολύ ωραίο όνομα που δεν ταιριάζει σε μια τόσο άτυχη ζωή αλλά να που όλα γίνονται. Η Ναταλία, κάποτε Ναταλί όπως τη θυμόταν κάποιοι από τη γειτονιά που σήμερα ζυγώνουν στο τέλος της διαδρομής τους, ήταν μπαργούμαν και ό,τι άλλο σε ένα μπαρ με το όνομα Strass . Όλη η γειτονιά το ήξερε γιατί κάποια βράδια όταν ορισμένοι μεθούσαν γινόταν φασαρίες και καλούσαν το 100. Τα χρόνια πέρασαν, το μπαρ έκλεισε κι έμεινε η Ναταλί να κοιμάται μέσα στο μαγαζί γιατί δεν είχε πού να πάει. Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα γιατί τη θυμόταν και την πρόσεχαν οι πρώην θαμώνε...