Η σχέση του εγκληματικού φαινομένου είναι συνδεδεμένη με την πολιτισμικά αξιακή συγκρότηση των τόπων και των κατοίκων τους, αναφέρει στα συμπεράσματά της η μελέτη του εγκληματικού φαινομένου του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (Το εγκληματικό φαινόμενο στην Ελλάδα σήμερα. Δεδομένα και Αναγνώσεις. Ιωάννα Τσιγκάνου σε συνεργασία με Ηλέκτρα Κουτσούκου, Ιουλία Λαμπράκη, Μάρθα Λεμπέση εκ Παπαζήση Αθήνα 2016) Ενδεικτικά παραδείγματα συνιστούν το αδίκημα της ανθρωποκτονίας και της ζωοκλοπής. Η ανθρωποκτονία έχει παύσει πλέον να εκτελείται ως έγκλημα τιμής και υποχρέωση του προσληθέντος ή εξαπατημένου συζύγου και διαθέτει τα χαρακτηριστικά της διάπραξης ανθρωποκτονιών κατά τα ειωθότα στα δυτικά κράτη. Συγκεκριμένες περιοχές της χώρας εμμένουν σε πολιτισμικά συγκροτημένες κοινωνικές πρακτικές αναπαραγωγής των υλικών πόρων διαβίωσης –χαρακτηριστικό παράδειγμα η ζωοκλοπή στην Κρήτη.
Η χαρτογράφηση της εικόνας του εγκληματικού φαινομένου-αναφέρουν στα συμπεράσματά τους οι συγγραφείς της μελέτης—μέσα στην κρίση επισημαίνει την επιρροή της , σε μια γενικευμένη εκδήλωση εγκλημάτων μεγαλύτερης βαρύτητας, εγκλημάτων κατά της ιδιοκτησίας και εγκλημάτων αμφισβήτησης ή διαμαρτυρίας εναντίον των πολιτικών λιτότητας και όσων τις υπερασπίζονται. Είναι σαν η βία των μνημονίων, η βίαιη και απότομη προσαρμογή σε νέες διοικητικές, γραφειοκρατικές και κοινωνικές πρακτικές να συμπαρέσυρε και την εκδήλωση μιας αντιδραστικής απαντητικής βίας εκ μέρους μερίδας του κοινωνικού σώματος ή να βοήθησε στην μεγαλύτερη ορατότητά της.
Η πίεση που νιώθουν τα άτομα, κυρίως αυτά που έχουν ελάχιστη ή καθόλου πρόσβαση στις μορφές εξουσίας είναι ακόμη μεγαλύτερη σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Σ αυτές τις συνθήκες γεννιούνται οι αντιήρωες και οι θρύλοι που τους ακολουθούν
Και κάθε εποχή έχει τους ήρωές της. Κάθε κοινωνία τους αναζητά. Το ίδιο και τους αντιήρωές της, οι οποίοι στο τέλος γίνονται κι οι ίδιοι ήρωες επειδή η αντισυμβατική τους στάση ικανοποιεί κυρίως τους αδικημένους ή όσους αισθάνονται έτσι. Αυτούς που δεν έχουν πρόσβαση στην εξουσία ή ακόμη περισσότερο αδικούνται συμπιέζονται από αυτήν.
Από τον Ρομπέν των δασών μέχρι τους Μπόνι και Κλάιντ Από τον λήσταρχο Νταβέλης, τον Μήτρο Τζατζά, τον Θεόδωρο Βενάρδο στον Φώτη Γιαγκούλα η απόσταση είναι μεγάλη, ίσως και μικρή.
Στη Μεταεπαναστατική Ελλάδα του 19ου αιώνα στην περίοδο των βαλκανικών πολέμων, στην δίνη του Α Παγκοσμίου Πολέμου και σε κάθε περίοδο που οι κοινωνικές εντάσεις και ανισότητες αμβλύνονται, που η Εξουσία γίνεται πιο σκληρή για τους πολλούς και η φτώχια σε τοποθετεί ασυζητητί στο περιθώριο, η κοινή γνώμη- ή τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα της αναζητά τους δικούς της αντιήρωες, όχι ακριβώς για να ταυτιστεί, αλλά για ν απολαύσει περισσότερο ανομολόγητα μια «νίκη» στο κατεστημένο. Την επιτυχία αυτού που θεωρείται απόκληρος.
Ο Φώτης Γιαγκούλας γεννήθηκε κάπου στα 1920 όταν η χώρα έμπαινε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, στο χωριό Μεταξάδες, όταν οι φιλοβασιλικοί και οι οπαδοί του Βενιζέλου συγκρούονταν στις κάλπες και όχι μόνο. Όταν η Παλιά Ελλάδα αντιστεκόταν σθεναρά σε ό,τι νέο έφερναν οι νέοι προσφυγικοί πληθυσμοί , όταν ο αγροτικός ξεσηκωμός στο Κιλελέρ ράγισε τα θεμέλια της φεουδοκρατίας στην χώρα. Ραγίσματα ελευθεριών όμως ήταν μόνο. Ο Γιαγκούλας λέγεται ότι πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην απόρριψη καθώς μεγάλωνε ….
Και μετά πήρε μέρος στους Α Βαλκανικούς πολέμους για να λιποτακτήσει σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες. Και μετά αρχίζει ο θρύλος να μπλέκεται με τα πραγματικά γεγονότα γιατί δεν γνωρίζουμε ποιο ήταν το καθοριστικό γεγονός που τον έστρεψε οριστικά στην παρανομία.
Ποιο ήταν το περιστατικό;
Λένε ότι πέρασε δύσκολα και φτωχά παιδικά χρόνια. Ίσως να ένιωσε ακόμη πιο πολύ το αίσθημα της αδικίας. Αλλά σίγουρα τίποτε από όλα αυτά δεν πυροδοτεί μια μυθιστορηματική ζωή στην παρανομία.
Νέος, ωραίος σύμφωνα με μαρτυρίες και επιθετικός απέναντι στην εξουσία της Χωροφυλακής.
Τα λύτρα που εισέπραττε αυτός και η συμμορία του τα μοίραζε στους φτωχούς αγρότες και ήταν πολλοί αυτοί που ευεργετήθηκαν
Αυτό το πορτρέτο Αντιήρωα το συναντάμε συχνά με πολλές παραλλαγές:
Από τον Ρομπέν των Δασών μέχρι τον…Παλαιοκώστα.
Και την τρυφερή σκληρότητα, την ατίθαση φύση μέσα σε μια ερωτική ιστορία από τους Μπόνυ και Κλάιντ, τον Θόδωρο Βενάρδο.
Τον Λήσταρχο Νταβέλη, τον Μήτρο Τζατζά
Τους αδελφούς Ρετζαίους που έκαναν την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη μεγάλη ληστεία στην Ελλάδα στις 13 Ιουνίου του 1926.
Τον οδοντοτεχνίτη Κώστα Πολυδώρου που έκανε στις αρχές του 90 ληστείες τραπεζών δηλώνοντας «η κοινωνία είναι άδικη και σκληρή. Όπου γυρίσεις στην Ελλάδα βλέπεις φτωχούς ανθρώπους» Τον Σπύρο Ζολώτα που ήταν μέλος της σπείρας του Κώστα Πολυδώρου αλλά είχε γνωριστεί και με τον Βασίλη Παλαιοκώστα
Τον Βασίλη Παλαιοκώστα ο οποίος έγινε ένας σύγχρονος λαϊκός ήρωας, ένας άνθρωπος που αψήφησε πανηγυρικά το σωφρονιστικό σύστημα, ένας ευεργέτης σύμφωνα με πολλούς συγχωριανούς του, για τον οποίο έκανε αφιέρωμα το BBC
Τον κοντό και ψηλό, το δίδυμο των Θόδωρου Βασιλακάκη και Μάριου Χατζή που έδειξαν απαράμιλλη αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλον τόσο κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους όσο και στη διάρκεια της δίκης τους.
Το βιβλίο της Μαρίας Τσακίρη «το πορτρέτο του βασιλιά» εκδόσεις Bell που παρουσιάζεται στο Remezzo την Παρασκευή 13 Ιουνίου στις 20.00, διηγείται μια ιστορία αγάπης και μαζί μ αυτήν καταθέτει μια άποψη για τη ζωή του απέθαντου Φώτη Γιαγκούλα.
Στηρίζεται σε ενδελεχή έρευνα της δημοσιογράφου-συγγραφέα, αλλά είναι ένα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου