O ρατσισμός θεραπεύεται με ταξίδια. 8+5=13 ιστορίες από τον δρόμο

«Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα, ο ρατσισμός με τα ταξίδια»

8+5=13 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.

Γιώργος Δόνιος

Μία μαθηματική εξίσωση. Ένας γρουσούζικος αριθμός. Ένας ταξιτζής που του άρεσε το παστίτσιο. Μια φίλη μισής ημέρας. Ένας χορός στο Πεκίνο και μια βαρκάδα στον ποταμό Μεκόνγκ. Δεκατρείς ταξιδιωτικές ιστορίες στο άγνωστο του κόσμου που απλωνόταν μπροστά στα γεμάτα περιέργεια μάτια μου. Δεκατρείς αναμνήσεις. Οχτώ και πέντε εμπειρίες στοιβαγμένες στα κιτάπια της καρδιάς μου, παρμένες από το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο γεμάτες έκπληξη, αγάπη, χιούμορ και γερές δόσεις περιπέτειας. Από τη Σαβάνα της Κένυας στο μακρινό Μπαλί, κι από το Πεκίνο μέχρι την Μπούρμα, χάθηκα στην ομορφιά του κόσμου, φτάνοντας σε μέρη που απλά είχα ονειρευτεί σαν παιδί, δίχως χάρτη και πυξίδα, με μοναδικό οδηγό μου τη δίψα για το άγνωστο του κόσμου. Του μακρινού, του περίεργου κι απάτητου προορισμού που πάντα έκανε το μυαλό μου να πετάει.

«Τα δικά μου νοητά ταξίδια ξεκίνησαν στο Δημοτικό με συνοδοιπόρο τον Ιούλιο Βερν, ενώ στο Γυμνάσιο και το Λύκειο βάρδια ανέλαβε ο Νίκος Καββαδίας με το ομώνυμο διήγημα του ,αλλά και τις ποιητικές του συλλογές. Δεν θα πρότεινα στους μαθητές συγκεκριμένο προορισμό αλλά θα πρότεινα να αφήνουν ψυχή και πνεύμα ελεύθερο να ταξιδέψει προς κάθε κατεύθυνση και να χαράξουν τη ρότα που θέλουν αυτοί. Να μην επαναπαυθούν σε προκαθορισμένα δρομολόγια άλλων γιατί απλά θα καταλήξουν επιβάτες σε ξένο τρένο στην πορεία. Να διαβάσουν, να ψαχτούν, να σκαλίσουν τόσο τα «δικά μας» όσο και τα «ξένα» δρομολόγια και να φτιάξουν το δικό τους ιδανικό προορισμό! Μια δική τους Ιθάκη». Αυτά λέει ο συγγραφέας του βιβλίου «8+5=13 Ιστορίες απ τον Δρόμο», Γιώργος Δόνιος.
Ο ίδιος λέει: «Από την παιδική μου ηλικία ήμουν ουσιαστικά με μια βαλίτσα στο χέρι. Στα τρία μου μετακόμισα οικογενειακώνς στη Μυτιλήνη για δυό χρόνια κι από εκεί, μετά από μια πενταετία διαμονής στη Χαλκίδα, επέστρεψα στη γενέτειρά μου. Στα δικαπέντε μου έφυγα για μια σχολική χρονιά στην Αμερική. Επέστρεψα στον Λαγκαδά για να αποφοιτήσω από το τότε Γενικό Λύκειο και έφυγα για σπουδές στη Σκωτία, διαβαίνοντας τις πόρτες της σχολής Μηχ Μηχανικών πέντε χρόνια αργότερα με μεταπτυχιακό στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Έζησα κι εργάστηκα στη Νέα Υόρκη, τη Βαρκελώνη, τη Σιγκαπούρη.Ασχολούμαι με τον εθελοντισμό, τη φωτογραφία και είμαι εκπαιδευτής καταδύσεων , ειδικευμένος σε άτομα με κινητικές δυσκολίες. Ο επόμενος προορισμός μου είναι άγνωστος»
Η συζήτηση μαζί του αναπόφευκτα γίνεται με τους…χάρτες ανοιχτούς, αλλά χωρίς πυξίδα ..

Ερ: Οι ταξιδιωτικές εμπειρίες προέκυψαν από τα ταξίδια που έχετε κάνει;
Απ Το βιβλίο απαρτίζεται από δεκατρείς αυτοτελείς ιστορίες οι οποίες διαδραματίστηκαν σε προσωπικά μου ταξίδια σε Αφρική και Ασία. Πρόκειται για διηγήματα βασισμένα σε εμπειρίες οι οποίες με άλλαξαν σαν άνθρωπο, με προβλημάτισαν, έβαλαν το μυαλό μου σε διαδικασία σκέψης και μου μετέδωσαν μαθήματα ζωής.

ΕΡ:Ποιο είναι το κοινό στοιχείο των ιστοριών σας;
ΑΠ:Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί έναν ταξιδιωτικό οδηγό με την έννοια του που να πας / τι να δεις / πως να διασκεδάσεις. Πραγματεύεται το πιο όμορφο αξιοθέατο του κόσμου μας κι αυτό είναι οι άνθρωποι που συνάντησα σε κάθε χώρα στην οποία είχα την τύχη να βρεθώ και να γίνω κομμάτι της καθημερινότητας τους.

ΕΡ:Πόσο εύκολο είναι να ταξιδέψει κανείς σήμερα; Μήπως όταν έχει την οικονομική δυνατότητα να το κάνει , δεν έχει πια το κουράγιο, τις αντοχές ή τη διάθεση να εκπλαγεί από τα καινούργια μέρη και τους ανθρώπους που θα συναντήσει;
ΑΠ: Πολύ εύκολα πιστεύω. Το ταξίδι δεν ορίζεται ούτε από την απόσταση που θα διανύσει κανείς ούτε κάποια κλίμακα «εξωτικού προορισμού» που θα καθιστούσε τον εκάστοτε προορισμό άξιο λόγου ή όχι. Ταξίδι για κάποιον θα μπορούσε να είναι μια κοντινή εξόρμηση έξω από την πόλη, ένας περίπατος ή μια απογευματινή βόλτα με αγαπημένα πρόσωπα ή σόλο! Τη μορφή και το χαρακτήρα μιας εξόρμησης τη ορίζουμε εμείς οι ίδιοι με βάση το αντίκτυπο που έχει πάνω μας και τι μας προσφέρει επομένως δεν θεωρώ ότι η οικονομική δυνατότητα είναι απαραίτητα συνυφασμένη με ένα ταξίδι ούτε ότι οι κακουχίες της καθημερινότητας αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα. Απεναντίας το ταξίδι λειτουργεί καθαρτικά σε όλους μας και προσφέρει προσωρινό «λιμάνι» ή «απάγγειο» στις καθημερινές μας φουρτούνες.

ΕΡ: Οι σχολικές βιβλιοθήκες είναι ένας θεσμός που τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει. Πώς θα μπορούσε αυτός ο θεσμός να ενεργοποιηθεί ξανά;
ΑΠ:Είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας με τέτοια πληθώρα ψηφιακών μέσων πληροφόρησης ο θεσμός αυτός έχει ατονίσει καθώς οι πληροφορίες που αναζητούμε βρίσκονται ένα κλικ μακριά. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το «χαρτί» έχει πεθάνει. Το βιβλίο ως συντροφιά, φίλος, παρεάκι, αποκούμπι η ενεργειακή πύλη για άλλη διάσταση στο χώρο και στο χρόνο, θα είναι πάντα εδώ. Προσωπικά ανήκω στους ανθρώπους που αγαπάνε την αίσθηση ενός βιβλίου και πιστεύω ότι όλοι πρέπει να αφουγκραζόμαστε τα σημάδια των καιρών και να προσαρμοζόμαστε ανάλογα. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες αν στηθούν σωστά με ενδιαφέροντα βιβλία και υλικό που θα έχει απήχηση στο αναγνωστικό κοινό σε συνδυασμό με τα σωστά σύγχρονα μέσα ( υπολογιστές για χρήση / έρευνα / αναφορές κτλ) κι ένα σωστό διαδίκτυο, θα βρουν και πάλι τη θέση τους στις καρδιές και την καθημερινότητα μας.

https://iwrite.gr/bookstore/8513-istories-apton-dromo/