On the bitch Ιστορίες από τις Φαβέλες της Μεσογείου

Part 1 Beach Boy Οι πατούσες του έκαιγαν πάνω στην άμμο Έπρεπε να διανύσει με το δίσκο στο χέρι μια απόσταση 500 μέτρων χωρίς να ρίξει κάτω ούτε μια σταγόνα από τους καφέδες που κρατούσε. Κι όλα αυτά χωρίς σαγιονάρες για να μην ανακόπτεται η ταχύτητα. Μπορούσε τώρα να καταλάβει τους αναστενάρηδες, μόνο που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να βρεθεί σε έκσταση παρά μόνο εάν κατέβαζε κανένα χαπάκι. «Έλα πάμε! Ο πιο γρήγορος κερδίζει τζιν τόνικ» Η τύπισσα με τα τατουάζ χτύπησε παλαμάκια . Είχε την ευθύνη των beach boys και beach girls και ήταν bitch με τα όλα της. Ε, εσύ εκεί κάτω! Delulu! «Άντε γαμήσου σκρόφα» ήθελε να της πει αλλά δεν έκανε τίποτε. «Αυτό είναι το καλύτερό σου boy»; Πάλι δεν μίλησε. Το πρωινό καψόνι μόλις είχε τελειώσει. Οι πρώτοι πελάτες είχαν αρχίσει να έρχονται. Ο ήλιος έπαιρνε κεντρική κάθετη θέση πάνω από τα κεφάλια τους, η bitch-παρκαδόρος ξαπλωστρών μοίραζε τα πόστα. Οι πιο γρήγοροι, αυτοί που συμπαθούσε πήραν τις μπροστινές ρεζερβέ που είχαν και τα καλύτερα tips. Αυτός ξέμεινε στις δεύτερες, τις ξαπλώστρες χωρίς χοντρά μαξιλάρια για τον κώλο τους . Δε βαριέσαι. Σαιζόν είναι. Θα περάσει.

Part 2 Bar Man Τους είχαν υποσχεθεί αξιοπρεπή διαμονή. Κι αυτό το είχαν συζητήσει αναλυτικά πριν αρχίσει η σαιζόν. «Θέλουμε δωμάτια καθαρά», είπαν. «Εννοείται ρε παιδιά. Μόνο που θα κοιμάστε τρεις μαζί. Δεν έχουμε χώρο» Μια χαρά λοιπόν, γιατί ο Γιάννης είχε ακούσει πολλά. Είχε ακούσει για παραπήγματα με μια σκεπή από λαμαρίνα που έκαιγε ακόμη και το βράδυ, για χωμάτινα πατώματα και κρεβάτια εκστρατείας για τουαλέτες που βρωμοκοπούσαν, για ποντίκια που έκαναν πάρτυ τα βράδια, για ληγμένα τρόφιμα και κατσαρίδες που αποτελούσε το κυρίως πιάτο τους… Μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα όλα όσα τους είχαν πει για τις ..φαβέλες των θερινών καταλυμάτων βγήκαν αληθινά. Στο «δωμάτιο» είχε τόση υγρασία ώστε μούχλιασαν τα ρούχα τους στα σακ βουαγιάζ. Και δεν ήταν μόνο υγρά και μουχλιασμένα. Οι κατσαρίδες χόρευαν στα μπατζάκια των παντελονιών τους και μέσα στα παπούτσια τους. «Εννοείται ρε σεις»

Part 3 Roommaid Η αγγελία το έγραφε καθαρά. Πενθήμερη εργασία καμαριέρας σε πολυτελές κατάλυμά. Κυλιόμενο ωράριο Μισθός 1600 . «Για ασφάλιση ρώτησες;» «Την ασφάλιση θα κοιτάξω ρε μάνα τώρα; Πρέπει να βρούμε χρήματα. Οι τράπεζες θα βγάλουν το σπίτι στο σφυρί» «Μαμάααααα» Λενάκι η μαμά θα φύγει τώρα- «Μίλησες στον λεγάμενο» «Δεν έχω να πω τίποτε σε κανέναν» Η Μαρία δεν είχε πια να πει τίποτε σε κανέναν. Ούτε στην Επιθεώρηση Εργασίας που θα έπρεπε να καταγγείλει ότι τελικά η πενθήμερη εργασία ήταν επταήμερη κι ότι το κυλιόμενο ωράριο ήταν από τις 7 το πρωί μέχρι τις 20.00 το βράδυ. Σε ποιόν να το πει, αφού όλοι ήταν ίδιοι ή και χειρότεροι. Ποιος να κάνει έλεγχο στους ανασφάλιστους εργαζόμενους της σεζόν, οι οποίοι δεν είναι ούτε εποχικοί, ούτε εργαζόμενοι εκ περιτροπής, ούτε εργαζόμενοι στον τουρισμό, ούτε καν εργαζόμενοι τελικά.

Είναι οι άνθρωποι της Μεσογειακής Φαβέλας που έγιναν αυτό που είχε προδιαγραφεί για μια μικρή όμορφη πνιγμένη στα χρέη χώρα που λούζεται στο φως και κολυμπά στα νερά του Αιγαίου, του Ιονίου και της απόλυτης αδιαφορίας. Διαβάστε: Γιατί η γενιά Z δεν πάει για δουλειά https://www.kathimerini.gr/economy/563124976/i-gen-z-den-paei-gia-doyleia/