Αντίο Στέλιο!

Δεν ονειροβατώ και δεν πετώ σε σύννεφα. Μπορεί για λίγο να γίνομαι ρομαντικός, αλλά γρήγορα εκλογικεύω τα πάντα. Στη ζωή μου κάτι κυριαρχεί και δεν κυριαρχείται. Δεν θρήνησα ποτέ για ό,τι μου συνέβη. Στέλιος Χαλκίτης Συγγραφέας, φιλόσοφος, στοχαστής . Πιστεύω πως κάπου στον κόσμο αυτό υπάρχουν Άνθρωποι και όχι μόνο ανθρωπάκια… Δεν παρασύρθηκα ποτέ από το χρήμα, τη δημοσιότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων… Η δική μου κλίμακα ζωής υπαγορεύει να μένω κοντά σ’ αυτούς που μόνο εγώ εκτιμώ, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια…, όσους δεν μου κάνουν τους βγάζω από τη ζωή μου όποιοι και αν είναι αυτοί…, είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι…, είτε οικείοι είτε οικιακοί. Για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευχάριστος σε κανέναν…, όποιος «δει», όποιος «νιώσει», με έχει δίπλα του… Δεν πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους…, θέλω έργα και όχι λόγια…, τα λόγια πείθουν τους κουτούς…, οι άλλοι πείθονται από τις πράξεις… Για όλα αυτά είμαι αμετακίνητος, έτσι, για να πατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει, γιατί η γη ανήκει σε όλους μας.

Εργογραφία: • “Οι απαράφθορες”, 2020, εκδόσεις IANOS, Θεσσαλονίκη • “De Profundis, αναμάρτητοι έρωτες”, 2017, εκδόσεις Πηγή, Θεσσαλονίκη • “Ante Tractatum φιλοσοφικές σημειώσεις”, 2015, εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη* • “Marginus Morius”, 2014, Vanguard Press, Μεγάλη Βρετανία • “Ο Λούσηρος”, 2013, εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη • “Μάργκινους Μόριους”, 2012, εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη, που έχει κάνει ήδη δεύτερη έκδοση (2015) *Το “Ante Tractatum φιλοσοφικές σημειώσεις” διδάχτηκε στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ιούλιος 2022 ΝΗΣΙΔΕΣ Εφημερίδα των Συντακτών Συνέντευξη με τον Στέλιο Χαλκίτη «Ελπίζω και φοβάμαι. Είμαι άνθρωπος» Στα βιβλία του ο συγγραφέας Στέλιος Χαλκίτης βάζει στο επίκεντρο τη γυναίκα, τον έρωτα, αλλά και την αναζήτηση της ουσίας στη ζωή των ανθρώπων. Οι χαρακτήρες του προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τον φράχτη των κοινωνικών κατεστημένων και να ελευθερωθούν. Στη σύντομη συζήτηση μαζί του μιλά γι’ αυτήν την ελεύθερη βούληση που συχνά αποδεικνύεται αυταπάτη, για τη διαφορετικότητα, τον Αλλον, αλλά και τον έρωτα που κάποιες φορές όταν ξεπερνά τα όρια του εγωισμού γίνεται αγάπη… ● Ζούμε σε μια κοινωνία που δείχνει να «ανοίγει τα χέρια» στο «διαφορετικό» αλλά ταυτόχρονα δεν αποδέχεται τίποτε, ίσως ούτε τον ίδιο τον εαυτό της. Ποια είναι η γνώμη σας; Εχουμε τελικά θέση για τον Αλλον; Μπορούμε να τον δούμε και να τον ακούσουμε; Επιβάλλεται να έχουμε θέση για τον «άλλον», αλλιώς δεν υπάρχει θέση για εμάς. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει να έχουμε απαλλαγεί από ανόητες προσκολλήσεις και ταυτίσεις. Μέσα από τον «άλλον» μας δίνεται η δυνατότητα να συμβληθούμε μαζί του. Να δέχεσαι τον «άλλον» σαν δώρο της ζωής. Τι νόημα υπάρχει όταν λείπει ο «άλλος» που με κάνει ανθρώπινο; Λείπει ένα σημαντικό νόημα της ζωής, ίσως το σημαντικότερο! ● Ο έρωτας, αλλά και η υπαρξιακή αναζήτηση βρίσκονται στον πυρήνα των βιβλίων σας. Τι είναι για εσάς έρωτας; Εμβίωση, ενσυναίσθηση, το πάθος που σε οδηγεί να γίνεις ένα με τον «άλλον»; Αυτά τα έντονα συναισθήματα, που πιθανόν όλοι αναζητούμε, έχουν διάρκεια; Στον έρωτα γίνεσαι άτρωτος, απρόσβλητος, αθάνατος, νιώθεις πως με μια κίνηση αγγίζεις το φεγγάρι μέχρι να ανησυχήσεις για την ενδεχόμενη απώλεια του προσώπου που σε απογειώνει, και τότε ή θα γίνει αγάπη ή λόγω ανωριμότητας θα επιχειρήσεις να εξουσιάσεις τον άλλον, και αυτό γίνεται συνήθως. Αν όμως ο έρωτας κάνει το άλμα στην αγάπη, τότε η ομορφιά με όλα τα παρεπόμενά της δεν είναι ουτοπία, είναι πραγματικότητα, τα δύο «εγώ» γίνονται «ένα», γίνονται «εμείς». Σε κάθε περίπτωση, για να συμβεί αυτό, απαιτείται ωριμότητα και από τους δυο. ● Εχετε δώσει διαλέξεις μιλώντας για την ελεύθερη βούληση. Μπορεί τελικά κανείς να πράττει με ελεύθερη βούληση; Εάν είμαστε ένα σύνολο προσδοκιών, στερεοτύπων και πεποιθήσεων, τότε πόσο ελεύθεροι είμαστε; Μήπως αυτό που έλεγε ο Καζαντζάκης «δεν ελπίζω τίποτε, δεν περιμένω τίποτε», που σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τους ανθρώπους χωρίς καμία προσδοκία; Ναι, έχω πει σε διαλέξεις μου, και το πιστεύω ακράδαντα, ότι η πλειονότητα των ανθρώπων δεν πράττουν με ελεύθερη βούληση, απλά άγονται και φέρονται από τις παρορμήσεις, τις προσκολλήσεις και τις ταυτίσεις τους. Πάντα μια εσωτερική αιτιότητα μας ωθεί να πράξουμε αυτό και όχι το άλλο. Υπάρχει όμως ελπίδα, μπορούμε, μέσω της δύναμης που έχει η θέληση, να αποτινάξουμε από πάνω μας τις ταυτίσεις που νιώθουμε ότι μας κρατούν σκλάβους και δεν μας αφήνουν να χαρούμε την πραγματική ζωή. Σε αντίθεση λοιπόν με τη ρήση που είπατε, λέω ότι προσωπικά ζω με την ελπίδα - και ελπίζω και φοβάμαι, είμαι άνθρωπος! ● Στο ιδιαίτερα σύντομο βιογραφικό που παραθέτετε στα βιβλία σας, διαβάζω: «Σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις στις υπαρξιακές του ανησυχίες, ταξίδεψε σε Ινδίες, Θιβέτ, Ιμαλάια, Αγ. Ορος κ.λπ.». Εχετε δηλώσει ωστόσο ότι «τα διάφορα μέρη που επισκέφθηκα με ωφέλησαν και προπαντός με ωφέλησαν αποκαλύπτοντάς μου πως αυτά που αναζητούσα δεν ήταν εκεί». Τελικά πού σας οδήγησε η δική σας αναζήτηση; Πολλά έχω βιώσει ο ίδιος, αλλά και ως παρατηρητής συμπεριφορών θα απαντήσω με τα λόγια ενός βιβλίου μου που με εκφράζουν απόλυτα! Αφήνω τα πάντα πίσω μου… κλειδώνω την καρδιά και το μυαλό και προχωρώ στο νόημα… Πιστεύω πως κάπου στον κόσμο αυτό υπάρχουν Ανθρωποι και όχι μόνο ανθρωπάκια… Η δική μου κλίμακα ζωής υπαγορεύει να μένω κοντά σ’ αυτούς που μόνο εγώ εκτιμώ, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια… όσους δεν μου κάνουν τους βγάζω από τη ζωή μου όποιοι και αν είναι αυτοί… είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι… είτε οικείοι είτε οικιακοί. Για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευχάριστος σε κανέναν… όποιος «δει», όποιος «νιώσει», με έχει δίπλα του… Για όλα αυτά είμαι αμετακίνητος, έτσι, για να πατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει, γιατί η γη ανήκει σε όλους μας.